Ik ben in gesprek geweest met de burgemeester van de gemeente Oost Gelre, Annette Bronsvoort, over ‘Verzinhoofd’ en de inclusieve samenleving. Iets wat ik best spannend vond, want hé: wie ben ik? Maar alles ging eigenlijk vanzelf. Het gesprek verliep op een natuurlijke manier en ik heb mijn zegje kunnen doen en zelfs nog meer. De burgemeester wist echt wie ik was en vertelde mij dat ze mijn stukjes in de krant altijd met veel interesse las. En zoiets is voor een journalist natuurlijk altijd leuk om te horen. Tijdens het maken van het filmpje voor op social media sprak zij mij ook lovend toe en kreeg ik complimenten. Helaas weet ik niet meer precies wat ze gezegd heeft, omdat het geluid bij het filmpje niet meegekomen is. Maar ik weet wel dat het ging over mijn inzet voor de inwoners van Oost Gelre. Ik glom van trots. En nu gaat het er natuurlijk niet om dat ik zo geweldig ben (iets wat uiteraard niet te ontkennen is), maar om het feit dat ieder mens ertoe doet en ieder mens gezien mag worden. Daarom probeer ik altijd ook onbekenden te interviewen in de krant en op mijn blog. En in die artikelen wil ik dan hun eigen persoonlijke en eerlijke verhaal en visie naar voren brengen.
1000 woorden
Om mijn zegje kracht bij te zetten, schreef ik de burgemeester ook een brief van bijna 1000 woorden. Over de grotere boodschap achter ‘Verzinhoofd’, want die is er ook: het helen middels schrijven van de gebarsten mens en het streven naar een inclusieve samenleving, waarvan het eigenlijk triest is dat dat nodig is. Waarom is de maatschappij niet van nature inclusief? Waarom kan en mag niet iedereen gewoon in zijn eigen tempo meedoen? Inmiddels heb ik al een antwoord: de burgemeester heeft mij een persoonlijke brief teruggeschreven. De inhoud laat ik even achterwege, want er komt ook nog een publiekelijke reactie. Ik kan wel zeggen dat ik er heel blij mee ben.
Zonnebril
Gelukkig durven de mensen nog wel met mij te praten na mijn verschijning op de voorpagina van de Elna, al zien sommige mij nu wel als een beroemdheid. Een enkeling heeft zelfs gekscherend om een handtekening gevraagd. Er zijn er ook die met stomheid geslagen zijn, maar die zijn op één hand te tellen. Een zonnebril dragen heeft geen zin, daar kan ik mij niet achter verstoppen met mijn lengte en figuur met moordtieten. De publiekelijke overhandiging van ‘Verzinhoofd’ aan de burgemeester heeft al resultaat: ik heb weer een boek verkocht, heb een winkel gevonden waar ik mijn boeken mag stallen, mag mij verhaal voor Lions Club Oost Achterhoek gaan vertellen en ben uitgenodigd voor een bijeenkomst ‘Samen herstellen’ van Stadskamer met verschillende organisaties en vrijwilligers.
Verloren geluk
Het filmpje is door heel veel mensen bekeken en mijn post over de voorpagina van de Elna is op LinkedIn ook door ‘mensen met invloed’ geliket. Wellicht dat zo mijn boodschap verder komt en groter wordt gedragen. Iets wat mooi zou zijn. Ik hoef echt de politiek niet in. Laat mij maar lekker mijn lessenreeks ‘Schrijf glans aan je barst’ geven, stukjes voor de krant en mijn blog schrijven. Maar ik hoop wel dat mijn boodschap zo overkomt: schrijven kan helen, niks is gek en iedereen doet er toe! De manier waarop ik hier aandacht voor vraag is niet doorsnee. Maar ik ben ook niet doorsnee. En wie is dat eigenlijk wel? We hebben allemaal iets wat ons uniek maakt. Laten we stoppen om ons daarvoor te schamen. Laten we dat in de openbaarheid gooien en ventileren. Laten we dat omarmen en koesteren. Laat iedereen zijn eigen ‘Verzinhoofd’ schrijven of verzinnen en zo een stukje verloren geluk vinden. En dat dan geluk dan delen met anderen, zodat we straks allemaal stralen als de zon!
Eén reactie