Zoals altijd hebben vaders gelijk. Moeders ook. Hoe vervelend dat soms ook is. En hoe moeilijk om toe te geven. Wat mooi is het dat ik op moment van schrijven als import Achterhoekse in een natuurhuisje in de Krimpenerwaard zit, op tien minuten fietsen van het appartement van mijn vader. In Bergambacht heb ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht. Toen vervloekte in de grazende koeien in de weilanden, de dijken en de Lek. Vandaag keek ik er met andere ogen naar. Ik wandelde met wind die mijn haren in mijn ogen waaiden over de dijk langs de Lek. Op een gegeven moment ging ik een natuurgebied in en belandde ik aan een strandje. Dat riep weer herinneringen op aan een klassenfeest met een kampvuur en drank en een (o nee….twee…hihi) van mijn verloren en mislukte liefdes.
Patent
Heel bijzonder dat ik gisteren jeugdvriend Marius na zo’n dertig jaar weer ontmoet heb. Toen pa, ma, zusje en ik van Leiden naar Bergambacht verhuisde (ik was toen acht) ontmoette ik hem en zijn broer bij ons in de straat. We gingen gelijk samen spelen en goudstenen in het grindpad achter ons huis zoeken en verzamelden slakken waar we met grind een parcours voor bouwden om te kijken welke slak het snelst de route zou doorlopen. Waar we tot de dag van vandaag ‘ruzie’ over hebben is het patent op ‘onze uitvinding’. En wat is die uitvinding dan wel niet? Nou ik zal het uitleggen. In de dop van een fles water prikten we twee gaatjes. In het ene gaatje deden we een rietje. Als je dan in het andere gaatje blaast, komt er water uit het rietje. Dat was een heel inzicht voor ons! Maar wie o wie heeft het bedacht?
Bloei
Tussen de gesprekken met mijn vader en de wandelingen in de omgeving door werk ik aan mijn ondernemersplan voor Rabarbara. Ook is het goed om dat in een andere omgeving te doen dan waar ik het uitvoer. Zo kan ik op een afstand kijken naar dat wat ik allemaal in de Achterhoek gepresteerd heb. En eigenlijk is dat niet niks. Maar ik ben meer dat de Rabarbara die in de Achterhoek opgebloeid is. Ik ben ook de Rabarbara uit Bergambacht die door weer en wind op de fiets naar school in Schoonhoven ging en daar als Babsje bij de schoolkrant zat. Ik ben de Rabarbara die een blauwe maandag in Enschede gestudeerd heeft en tot haar achtste en daarna na de middelbare school meer dan tien jaar in Leiden heeft gewoond. Al die jaren hebben mij ook gevormd en gemaakt tot wie ik ben. Net als mijn Italiaanse roots. Het was niet alleen maar kommer en kwel. Er waren ook mooie en dierbare momenten en heel veel lieve mensen. Alleen: ik kon niet tot bloei komen. Daar had ik Boef en de Achterhoek voor nodig.
Vaders hebben altijd gelijk
Unieke mix
Rabarbara is een unieke mix van uiteenlopende kwaliteiten die ik de komende tijd nog meer ga tonen en uitbuiten. Ik heb zoveel in me. Waarom heb ik dat niet eerder gezien? Waarom was ik blind? Misschien moet je wel bijna vijftig worden om te beseffen wat je allemaal in huis hebt. Of komt het door mijn nieuwe bril met varifocale glazen?
Lees ook: Mille grazie
Eén reactie