Het leven is soms ook maar wat je overkomt. Je kan plannen maken en heerlijk je dromen manifesteren en verwezenlijken, maar tussen de bedrijven door trekken de mensen om je heen, de omgeving waarin je verkeert, maar ook de grote boze wereld hun eigen plan met jou. Het is zaak je dan staande te houden, te buigen maar niet te breken, trouw te blijven aan je eigen koers, de vlam in je hart brandend te houden en de moed niet te verliezen. Je verstevigt je basis met de mensen die het dichtst bij je staan en merkt duidelijk wie er echt tot je innercircle behoort. Wie zijn de mensen die onverwacht met een vrolijk gebreide sjaal op de stoep staan, een kaartje bij je in de bus doen of je bellen terwijl je ze voorheen nauwelijks sprak? Volledig teruggeworpen op jezelf maak je een nieuwe balans op. Je gaat terug naar de basis.
Kunst van het mogelijke
Een paar weken geleden had ik een bijzondere ontmoeting met Anke van Kunst van het mogelijke. Zij werd zes jaar geleden volledig op zichzelf teruggeworpen toen ze geheel onverwacht een gedeelte van haar gehoor verloor. Hoe ga je als mens om met dit levend verlies? Als je ziet waar ze nu als persoon, maar ook als ondernemer staat, kan ik alleen maar bewondering voor haar hebben. Ze heeft haar pijn omgetoverd tot iets miraculeus.
We kwamen in contact met elkaar doordat haar vader mij in juni achter een kraampje zag staan op het Donutfestival in Beltrum. Hij was gegrepen door mijn verhaal en boek ‘Het staat op mijn voorhoofd geschreven’. Het deed hem aan Anke denken. Daarom kocht hij het boek voor haar en gaf hij mij haar gegevens. Ik zocht haar op LinkedIn op waar we kort wat berichtjes uitwisselden. Later reageerde ze op mijn oproep met vraag om nieuwe mensen/ondernemers te leren kennen. We gingen een kopje thee in het Stenen Museum Winkeltje drinken.
Ik bind mijn dromen aan een vlieger
Regenboog – Anke Heij
Gooi mijn verlangen naar omhoog
Met mijn voeten in de aarde
Maken ze een regenboog
Tussen liefde en verdriet
Ik was gelijk gegrepen door haar heldere oogopslag, vrolijke krullen en krachtige persoonlijkheid die ook tegelijkertijd warm, liefdevol en diep is. Ze gaf mij haar dichtbundel ‘Tussen liefde en verdriet’ vol met treffende gedichten vol emotie. Met veel interesse las ik ze. Er staan mijmeringen bij het leven, leven met chronische ziekte of beperking en gedichten bij een hartritueel (kintsugi) in.
Ik herkende mijzelf in haar woorden, maar leerde er ook een andere dimensie door kennen. Bij haar komen taalkunstwerken ‘als vanzelf’ opwellen in het alledaagse leven. Zoals het, volgens mij althans, ook hoort. Poëzie vanuit de kern van je hart. Anke laat mij ook een pas geschreven spookje lezen waar ik kippenvel van krijg omdat ik daardoor een kijkje in haar ziel krijg. We bespreken in onze woorden ongeveer dezelfde thema’s en onderwerpen al merk ik wel een verschil. Het lijkt wel of bij haar alles veel meer uitgekristalliseerd is, meer naar een logisch doel toegaat, door haar woorden heen ontvang je een glimp van het onzegbare. Haar gave is misschien beter ontwikkeld, omdat Anke al veel langer fulltime zzp’er is.
Misschien valt dit verschil mij alleen maar op, omdat ik haar van een afstand bekijk. Mezelf zie ik natuurlijk alleen maar van binnen. Midden in mijn kluwen van soms ontwarbare gedachten. En ik vind mijn spiegelbeeld, ook al is dat de buitenkant, ook niet altijd even realistisch. Hoe ik overkom is ook niet wie ik van binnen echt ben. Kan je aan iemand wel zien wat hij echt denkt of voelt? Er zijn emoties die je niet kan uitspreken of uitdrukken. Soms omdat je jezelf er niet bewust van bent. Soms omdat je als mens maar beperkte middelen hebben, waarvan (woord)kunst er eentje is.

Geen liefste woordjes meer
Anke heeft van haar kwetsbaarheid (doof zijn) duidelijk haar kracht gemaakt (succesvol ondernemer zijn). Daar heb ik respect en bewondering voor, want het is niet altijd even makkelijk om zo eerlijke en open te zijn over de gevoeligheden in je leven en uit te spreken wat je nodig hebt van een ander. Zeker omdat niet iedereen dat begrijpt en je ook regelmatig bagger over je heen krijgt.
Anke heeft een keer lezing gegeven over doofheid en intimiteit. Over hoe het is als je de liefste woordjes van je lief niet meer hoort. Echt heel moedig en dapper om dat met het grote publiek te delen. Respect. Daar wil ik een voorbeeld aan nemen.
Ik blijf bloggen over de gevoelige en persoonlijke zaken die mij en mijn donderwolkenhoofd bezighouden. Ook al zijn deze thema’s niet altijd populair bij de zoekmachines van google en het grote gros van de mensen in de wereld. De mensen die ik er wel mee bereik, raak ik echt. En dat is voldoende.
Lees ook over mijn ontmoeting met Frank Los: Welke verhalen heeft de wereld nodig?
Lees ook: Anke Sitter:”Respect hangt niet af van geld. Daarom ben ik ook fan van de Donuteconomie”
Eén reactie