Wij bestellen, even rekenen, al ongeveer tien jaar wekelijks ons brood bij Ferdinand. En dat bevalt goed. De vaste bestelling is een vloerbruin voor Boef. Voor mij wisselt het brood nogal eens. Een tijd lang heb ik grof volkoren gegeten, maar de laatste tijd smikkel ik van maisbrood. Ook koop ik weleens vlees, ijs, eieren of aardappelen bij Ferdinand. Soms zet hij het achter ons huis, soms kom ik naar zijn bus om een kort praatje te maken. Na tien jaar heb je dan wel een band. Deze dinsdag ga ik even babbelen. Ik wil Ferdinand welkom heten na zijn vakantie en de buurvrouw van een paar huizen verderop denkt er blijkbaar hetzelfde over. Ferdinand heeft zijn bus nog niet in de straat geparkeerd of we staan al voor zijn neus. Zij heeft hem ook gemist. We lachen alle drie.
Je komt altijd zo goed en vrolijk over
Pleister
Terwijl ik mijn brood bestel, vraagt de buurvrouw: ”Heb jij je coronaprik al gehaald?” doelend op de pleister die op mijn blote bovenarm te zien is. Ik slik. Die pleister zit op de plek waar ik al ruim tien jaar elke vier weken een prik krijg met medicatie om rustig in mijn hoofd te blijven. Bijna niemand weet dat ik medicatie krijg en ik praat er ook niet graag over. “Zal ik zwijgen en de buurvrouw maar laten denken dat ik een coronaprik heb gehaald?”, overweeg ik, “Of zal ik in het kader van mezelf open stellen en eerlijk zijn de waarheid zeggen?”. Ik besluit het laatste. Het is moeilijk en ik moet over een drempel heen, maar ik vertel de buurvrouw de ware reden voor de pleister. Ze is verbaasd. En Ferdinand ook. “Je komt altijd zo goed en vrolijk over…” Beiden leven ze mee. Ze weten hoe moeilijk mensen het kunnen hebben met psychische klachten, omdat die niet zichtbaar zijn. Een gebroken arm of been kan je zien, maar een kwetsbaarheid in je hoofd niet. Ik leg ze uit dat dat ook de reden is dat ik een baan bij de post heb: lekker buiten fietsen met de kop los. Mijn andere werkzaamheden doe ik er naar kunnen naast. Ook vertel ik dat Boef en ik daarom besloten hebben om geen kinderen te nemen. Dat is met mijn hoofd geen optie. We willen gewoon samen gelukkig zijn. Heel eenvoudig.
Eerlijk
Als ik mijn boodschappen even later in huis heb opgeruimd en in de woonkamer op de bank zit, denk ik na over deze kleine overwinning en over hoe moeilijk het is om soms echt eerlijk antwoord te geven op een vraag over hoe het met je gaat. Het gaat goed met mij. Dat zeker. Maar niet altijd. Daarom draaf ik niet altijd op bij feestjes of ga ik eerder naar huis. Daarom zeg ik niet overal ‘ja’ op. Dat mogen mensen best weten.
Lees ook: Van normaal doen word je gek
Eén reactie