De bindende factor in dit alles is liefde: liefde voor mijn vader, liefde voor Joske, liefde voor mijn werk. Voor sommige mensen is liefde niet genoeg. Die verlangen van anderen en hun omgeving allerlei onmogelijke gedragingen en eigenschappen die niet vervuld kunnen worden en daardoor raken ze teleurgesteld. Zij beseffen niet dat alles liefde is en kunnen het geluk niet zien in het aandachtig openen van een flesje wijn.
Wijn
Wijn is voor mijn vader een eerste levensbehoefte. Hij laat regelmatig flessen uit Italië overkomen en leerde het mijn zusje en mij op jonge leeftijd al drinken. Wel aangelengd met water hoor! In Italië is (was?) het normaal dat kinderen wijn drinken. Daar zit geen leeftijdsgrens aan. Volgens mij heeft het mij ook geen kwaad gedaan. Ik ben er geen alcoholist van geworden. Integendeel. Ik drink nauwelijks. Als ik uitga neem ik meestal citroenlimonade of spa rood.
Hand vasthouden
Toen ik als baby geboren werd, was er van alles mis met mij en moest ik geopereerd worden. Eenmaal thuis lag ik bij mijn vader op zijn buik te huilen. Mijn oma vertelde mij dat mijn vader toen ik in het ziekenhuis lag mijn handje vasthield. En dat verklaarde voor mij plotseling ook ons ‘ritueel’ van handje vasthouden. Niet dat ik nu continu hand in hand zit met mijn vader. Welnee. Maar altijd als we elkaar kaar zien is er een moment dat we even elkaars hand vasthouden. Heel liefdevol.
Mijn vader heeft voor zijn gezin geleefd en gewerkt. Zijn liefde voor mijn moeder, mijn zusje, mijn nichtje en mij was zijn levensdoel.
Ontelbare tranen heb ik in zijn armen gehuild. De reden van mijn waterlanders was voor hem niet altijd te achterhalen. De complexe gedachtes die daarachter zaten (zitten) kon (kan) ik niet uitleggen. Maar hij was er voor mij. Zonder woorden. Zijn en mijn moeders onvoorwaardelijke liefde hebben mij door het leven gedragen. We hadden ook weleens ruzie hoor! Vergis je niet. Maar op die momenten dat ik brak, troostte hij mij altijd. Mijn moeder steunde mij op andere manieren.
Leven voor de liefde
Zondag 17 november, op de sterfdag van mijn moeder, kwam Anja op mijn verzoek foto’s van mij en mijn vader maken terwijl ik pannenkoeken voor hem bakte. Ik wilde onze liefde bij leven vereeuwigd zien en een mooie herinnering aan hem hebben. Daarnaast wilde ik hem met deze foto’s eren en het gevoel geven dat zijn leven ‘gezien’ is. Snap je dat?
Mijn vader heeft voor zijn gezin geleefd en gewerkt. Zijn liefde voor mijn moeder, mijn zusje, mijn nichtje en mij was zijn levensdoel. Je kan zeggen dat hij ‘maar’ voor de liefde heeft geleefd. Maar eigenlijk was deze liefde alles. Eigenlijk kent mijn vader het succes van een gelukkig leven. Daar mogen velen, zo niet iedereen, een voorbeeld aan nemen. Hij hield van mijn moeder. Ze is nu zeven jaar dood, maar hij koopt nog steeds wekelijks bloemen voor haar. Hij houdt van mijn zusje en nichtje en geniet er volop van als ze op bezoek komen. Hij is trots op de verhaaltjes die ik schrijf, al kan hij ze nauwelijks lezen.
Eenvoud
Anja, dankjewel dat je mijn vader gezien hebt hoe hij is en dat je zo mooi onze liefde en zijn wijnritueel hebt vastgelegd. Jouw beelden laten zien dat liefde in de eenvoud van het samen koken en wijntje drinken zit. Jouw beelden laten zien dat er een wereld zit achter het simpelweg ‘handje vasthouden’.
Ik ben blij en dankbaar dat ook ik dat geluk met Boef mag ervaren en dat er zoveel mensen zijn aan wie ik mijn liefde kwijt kan en die in mijn geluk willen delen. Ook voel ik mij gezegend in de ruimte die ik van mijn vrienden en collega’s nu krijg om dit stukje van afscheid nemen te ervaren en te delen. En ben ik gelukkig dat jij de moeite neemt om dit blog te lezen. Bacione!
Lees ook: Cambiare aria in de Krimpenerwaard
