De Rap en Roer Awards worden uitgereikt aan professionals in de culturele sector die zich onderscheiden hebben voor hun hulp aan kwetsbare makers. Uiteraard ben ik gelijk enthousiast. Het sluit nauw aan bij de zaken waar ik mij hard voor maak. “Wat wordt er dan van mij verwacht?” vraag ik Caroline. “Dat je het proces van ‘Het staat op mijn voorhoofd geschreven. Een pleidooi voor schrijftherapie’ beschrijft. Je mag je boek aan ons presenteren.” Zogezegd zo gedaan. Een nieuwe uitdaging aangaan is spannend en leuk en ik ga snel nadenken over de stof voor een praatje van een half uur. Ik nodig Caroline en de mensen van Rap en Roer als tegenprestatie uit voor mijn boekpresentatie die dan nog moet plaatsvinden. En Caroline en haar man komen. Echt heel tof!
Gedegen voorbereid
De bewuste dag nadert. Ik heb mij gedegen voorbereid. Caroline neemt in de weken ervoor mijn tekst met mij door en legt uit dat een afwisseling van vertellen, voorlezen en vragen aan het publiek ideaal is. De man van Caroline bewerkt de PowerPoint waarin ik deze tips verwerkt heb met mijn schilderijen en foto’s van mijn boekpresentatie. Hij is prachtig geworden! Aan de randvoorwaarden zal het niet liggen.
Derde verdieping
Boef en ik tuffen met veel boeken en nog meer pennen naar Utopodium in Lelystad. Onderweg sieren wel vijf regenbogen de tegenstrijdige lucht. Een veelbelovend voorteken! We voelen ons snel thuis op de derde verdieping met bar met zithoeken en twee alternatief ogende zalen waar normaal gesproken (onbekenden) muzikanten een podium krijgen. In de ‘spreekzaal’ hangen mijn schilderijen met zelfportretten heel stijlvol tussen de portretten van de deelnemers van Rap en Roer.
Omgegooid
Dan volgt een grote deceptie: er is geen publiek. De mensen die zouden komen appen Caroline massaal dat ze pas in de tweede helft van de middag aanwezig kunnen zijn. Het hele programma wordt omgegooid. Ik ga eerst mijn verhaal vertellen aan de organisatie en deelnemers van Rap en Roer en later nog een keer aan het publiek dat voor de awards komt en de geïnteresseerden die pas later tijd hebben. Het is even schakelen, maar ik besluit dat ik het kan. Mijn eerste praatje gaat gewoon op een normale manier. Er gebeurt niks geks, maar ook niks extreem goeds. Er komen wel verhalen los uit het publiek van de deelnemers van Rap en Roer. Heel mooi.
Beduusd
Na de pauze waarin Boef en ik broodjes eten en even een wandeling door het centrum maken is mijn tweede optreden. Dit keer ben ik een stuk zenuwachtiger. De zaal is vol en ik twijfel of ik het verhaal nog een keer uit mij krijg. De presentatie wordt nu ook gefilmd door Omroep Almere. Iets wat mij erg bewust maakt van mijzelf. Ik word vol lof aangekondigd en loop nadat ‘Donker hart’ van Bløf heeft geklonken het podium op. Ik wil mijn verhaal afsteken, maar de woorden die ik wil zeggen, komen maar niet in mij op. Verwachtingsvol kijk ik naar de sheet, maar er gaat ook dan geen lichtje branden. Jarenlange podiumervaring en een goede voorbereiding laten mij snel zeggen ‘Volgende sheet’.
Ik herpak mijzelf en vind de woorden die ik wil zeggen. Gaandeweg mijn praatje word ik steeds losser. Het lukt me zelfs om grapjes te maken en dingen te vertellen die ik niet heb voorbereid. Na afloop loop ik van het podium af. Een beetje beduusd en houd ik stiekem onder tafel heel lang Boefs hand stevig vast. Dankbaar voor zijn steun. We luisteren met de rest van het publiek naar ‘Anthem’ van Leonard Cohen.
Awards
Daarna volgt de uitreiking van de Awards. Ik ben onder de indruk van de verhalen die verteld worden. Met moeite pink ik geen traantje weg. Wat doen de mensen in Almere veel voor elkaar zeg! Heel bijzonder! Hier wil ik bijhoren! Vervolgens zijn er workshops van de deelnemers van Rap en Roer. Denk daarbij aan graffitischetsen maken of iets leren over gebarentaal.
Vol
Ik ben op. Boef ziet het aan me en begint met het verzamelen van mijn schilderijen om naar huis te gaan. Het is inmiddels al bijna vijf uur en we moeten ook nog ruim anderhalf uur naar huis rijden. We pakken de boeken en pennen weer in, nemen afscheid en gaan met de lift naar beneden. In de auto ben ik in mijn hoofd vol van mijn optredens. De dag is heel anders gelopen dan verwacht, maar ik ben wel trots en tevreden. Mijn praatje heb ik toch maar mooi twee keer gehouden en ik heb leuke mensen leren kennen! Onderweg stoppen we bij de McDonalds in Duiven voor ons avondeten. We kijken naar YouTube filmpjes van Caroline waarin ze de prachtigste liedjes zingt. Ik ben blij dat ik haar heb ontmoet en dankbaar dat ze mij als spreker gevraagd heeft. Het was best eng om mijn persoonlijke verhaal aan onbekenden en voor de camera te vertellen, maar wie weet wat voor staartje dit gaat krijgen.
Lees ook: De hardlopende zwerver zonder wekker
