Ja. Het was echt fijn om mijn vader zo content te zien met het bezoek van zijn familie. Italië is niet naast de deur en omdat hij in een rolstoel zit en veel zorg nodig heeft, is hij ook al jaren niet meer in zijn vaderland geweest en zal hij er ook niet meer naartoe kunnen. Boef en ik hadden ooit het plan om met hem die reis te maken, maar toen kwam corona en dat gooide roet in het eten. Daarna veranderde heel de wereld en ook de behoefte van mijn vader. De hoeveelheid zorg die hij nodig had nam toe. Vroeger droomde hij van een huisje in de bergen en nu is zijn wens dat we zijn as straks ‘in montagna’ gaan uitstrooien. Dat gaan mijn zusje en ik natuurlijk doen.
Mooie momenten koesteren
Mooi is dat de dood je ook nader bij elkaar kan brengen. Zo komen er diverse familieleden en vrienden bij mijn vader op bezoek om hem nog een laatste keer te zien en heb ook ik de neiging om alle mooie momenten te koesteren en op schrift, in beeld en in mijn geheugen vast te leggen. Natuurlijk kijk ik niet uit naar de eindstrijd die hij straks moet gaan voeren. Laten we hopen dat dat op een milde manier gaat plaatsvinden.
Mille grazie Elvio, Loredana en Emanuela.
Natuurhuisje
Als je weet dat je vader gaat sterven ga je zelf ook door allerlei processen. Mijn moeder was van de ene op andere dag dood. Daar heb je dan plotseling mee te dealen. Je staat zomaar voor een voldongen feit. Nu kunnen we met zijn allen een mooi leven afronden. Herinneringen ophalen en de diepe liefde naar elkaar uitspreken. Ik kijk er naar uit om volgende week een paar dagen in een natuurhuisje bij hem in de buurt te zijn. Ik ga dan aan mijn ondernemersplan voor Rabarbara werken en in de avond bij hem eten. Dan kan hij zijn passie op mij botvieren: lekker koken. Zo hebben we even een paar dagen echte vader-dochtertijd. Het is toch anders om echt samen te zijn dan met een partner of andere familieleden erbij.
Huilen
Mijn vader is er altijd voor mij geweest. Hij heeft mij mijn hele leven emotioneel opgevangen en geleerd dat huilen oké is om te ontladen. Al wist hij niet altijd waar die tranen vandaan kwamen en wat voor gedachten er door mijn hoofd spookten. Door mij mijn emoties te laten uiten, troostte hij mij zo altijd zonder woorden. Mijn buien waaiden in zijn armen op deze manier vanzelf over. Ik ben hem eeuwig dankbaar voor zijn liefde en zal hem enorm missen als hij er straks niet meer is. Een groot stuk vertrouwde geborgenheid valt dan voor mij weg. Geborgenheid die ik dan in mijzelf moet leren vinden. Dat zal niet makkelijk zijn, maar ik vertrouw erop dat het goed komt. Een ding is zeker van en in het leven en dat is dat het eindig is. Tot die tijd moeten we er maar het beste van maken en de dingen doen die ons hart ons ingeeft. Ook al zijn die dingen niet altijd logisch.
Mille grazie
Blij en dankbaar ben ik dat de familie van mijn vader de moeite heeft genomen om hem te bezoeken. Zeker gezien de afstand. Vandaag hebben we heerlijk Italiaans met elkaar gepraat en herinneringen over vroeger en vakanties aan het strand opgehaald. Na afloop zijn Boef en ik met onze gasten in een bakkerij een heerlijk taartje gaan eten. De komende dagen gaan ze pa nog een paar keer bezoeken en dat is een fijne gedachte. Mille grazie Elvio, Loredana en Emanuela. Mille grazie.
Lees ook: Troostverhaaltje over papa
Eén reactie