Er zijn meer vrouwen die, kwam ik laatst in persoonlijke gesprekken achter, zichzelf net als ik soms teveel voelen. We hebben een breed scala aan emoties, soms onbegrijpelijk en onmogelijk gedrag. We moeten getemd worden, vinden sommigen. We moeten ons niet zo aanstellen en het leven eenvoudiger zien, vinden anderen. We moeten niet alles zomaar uiten. Maar de wereld is soms zo intens en vraagt om heftige expressie om haar te verwerken. Dit doen we, omdat we niet anders kunnen. Het lijkt zonder gêne, maar we vragen onszelf regelmatig af “Misschien ben ik iets teveel gevraagd?” zoals Iris Penning in haar liedje ‘Mag ik iets vragen’ zingt of Skunk Anansie in ‘Weak’: ”Am I too much for you?”
Aller-indiviueelste expressie
Uit ervaring weet ik dat ik voor sommige mensen inderdaad teveel ben. Die nemen alles wat ik zeg en schrijf letterlijk en wegen het op hun eigen perfecte goudschaaltje. Laat ik dit alvast zeggen: ik weeg mijn woorden niet. Althans niet zo dat ze perfect voor altijd en iedereen zijn. Ze zijn perfect voor mij op dat moment. Ze helpen mij mijn gedachten ordenen. Ik gebruik ze vaak metaforisch en met heftigere betekenis dan een realistisch iemand aan de gebeurtenis zou geven. Zelf vind ik het altijd leuk als mensen het verhalende avontuur in het leven en hun gevoelens zien en er creatief mee omgaan. Er zijn er die dit als leugenachtig of aanstellerij ervaren. Weet dat mijn woorden nooit zo bedoeld zijn. Ze zijn de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie zoals Kloos ooit zo mooi gezegd heeft.
De aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie
Willem Kloos
Zuurpruim
Gelukkig heb ik ook een neus voor mensen die mij nemen zoals ik ben en mijn expressiviteit omarmen, toejuichen en als een verrijking voor hun eigen leven of de maatschappij zien. Als woordENkunstenaar komt ze goed van pas en bij de juiste mensen brengt ze een positief sneeuwbaleffect van vermenigvuldigde liefde op gang. Tegen al die vrouwen die zich soms ook teveel voelen wil ik zeggen: “Zoek die mensen op die om je lachen en van je houden als je weer eens stampvoetend door het leven gaat. Ze bestaan. En het zijn er meer dan je denkt. Van je emoties inhouden en inslikken word je alleen maar naar en ziek met de kans dat je op je sterfbed eindigt als een betweter en zuurpruim. Natuurlijk moet je de boel niet kort en klein slaan, oorlogje gaan voeren of van elke mug een olifant maken. Maar op zijn tijd lekker even op een oprechte manier ‘los’ gaan, daar is niks mis mee.”
Lees ook: Wanneer houd ik eindelijk van mij?
Eén reactie