Eerst heb ik een kwartier verbaasd naar het scherm lopen staren, toen viel ik verontwaardigd uit tegen Boef, vervolgens ben ik in shock een uur op bed gaan liggen. Ik fantaseerde mij wild over allerlei poses en heb zelfs een gedicht geschreven alsof alles al gebeurd was. Toch voelde ik mij doodongelukkig. Alsof ik buiten mezelf was gaan staan. Alsof ik iets had gedaan wat niet vanuit mezelf kwam. Ik besloot de boel de boel te laten, appte een vriendin mijn frustratie en gaf Boef een klap, omdat hij om dit geheel moest lachen. ”Zo zijn kunstenaars, die denken heel anders over naakt,” zei hij. “Misschien ben ik dan wel geen kunstenaar,” dacht ik bij mezelf. “Ik ben niet zo van het rondseksen en naakttuinieren. Gewoon een brave preutse juffer die gelooft in huiselijk geluk.”
Voorstel
Een dag later mailde de kunstenaar mij. Of ik zijn mail had ontvangen. Ik antwoordde hem eerlijk terug over mijn schok en dat ik niet had geweten hoe op zijn voorstel te reageren. Ook hij moest lachen. Hij had het geheel vanuit een kunstenaarsblik gezien. Hij kwam vervolgens met een heel keurig en net ander voorstel. Alles was weer koek en ei en ik kijk uit naar de foto die binnenkort genomen wordt.
Soms krijg je een voorstel van het leven (zou er echt een groter plan zijn?) waar je wel op wilt ingaan, maar wat domweg niet past bij je natuur of het zorgt voor gewetenswroegingen. Daar kan je om gaan lopen treuren, maar dat is verspilde energie. Eerlijk is eerlijk: ik zou willen dat ik meerdere levens had die ik kon leiden. Dat ik mijzelf kon opsplitsen en dat ik niet hoefde te kiezen tussen droom en werkelijkheid. Dat ik alles, echt alles kon doen waar ik van droomde. En geloof me: in die dromen ben ik geen preutse juffer! In die dromen hangt een mooi naaktportret van mij in alle musea in de wereld. Natuurlijk kan ik de waaghals gaan uithangen en in vol ornaat met mijn kleine tietjes op de foto gaan, maar als ik daarna niet meer over straat durf of nog meer aanbidders krijg, weet ik ook niet meer hoe ik mijn leven moet vormgeven.
“I guess there is just no way of knowing”
New Order
‘Laissez fair, laissez aller, laissez passer’ leerde ik ooit met geschiedenis. En dat had ik nu ook maar toegepast. De oplossingen dienen zich altijd met de tijd aan. Dat blijkt maar weer. Niet alles is naar je eigen hand te zetten. Hoe graag ik het ook zou willen. Al waan ik mijzelf soms wel een toverfee, met glinsterende toverogen. En zoals de zanger van New Order in True Faith zingt: ”I can’t tell you where we’re going. I guess there is just no way of knowing.”
