Prince ‘Purple rain’ is dood

Prince
Wat schaam ik mij en wat ben ik verdrietig. Toen ik vanmorgen voor de verandering eens op een christelijk tijdstip wakker werd, opstond en gewoontegetrouw beneden in mijn dagboek ging schrijven, had ik niks door. Ik pende mijn overpeinzingen over de dag ervoor in een kriebelig handschrift neer. Terwijl ik even aan het mijmeren was liep Boef de woonkamer binnen en deed wat hij altijd in de ochtend als eerste doet: Prince van voer voorzien. Tenminste. Daar ging ik van uit. Maar hij zei: “Prince is dood!”. Ik schrok. Liep ook naar de kooi en ja…daar zag ik hem met uitgespreide vleugels levensloos op de bodem liggen.

Ik barstte in snikken uit. “En ik heb niks gemerkt!”, jammerde ik, “Was hij gisterenavond al dood?”. Op die laatste vraag had Boef geen antwoord. Beiden waren we afzonderlijk van elkaar laat thuisgekomen van een uitje. Ik met collega’s. Hij met vrienden. Was Prince toen al dood? Ik kan het mij niet herinneren en voel mij schuldig dat ik het niet meer weet. Het was ook meer Boef die een band met hem had. Hij sprak elke ochtend met hem als hij de voerbak omschudde of vulde. Ik was goed genoeg voor het verschonen van de kooi.

Rust in vrede

Echt handtam is Prince nooit geworden. We hebben wel geprobeerd hem minder schuw te krijgen, maar hij bleef een bangerik die liever in zijn kooi dan eruit was. Al kon hij elk moment uit zijn betraliede huis vliegen, want het dak was altijd open. Hij kwam soms wel op je vinger zitten en was dol op gierst. We hadden hem Prince genoemd naar het liedje ‘Purple rain’ van de gelijknamige artiest. Dit omdat hij wit was met een lila/paars borstje. Dat liedje zal voor mij nooit meer hetzelfde klinken.

Ons kind

Tien jaar van zorgen voor flitst aan mij voorbij. We hadden Prince gekocht toen we besloten hadden dat we geen kinderen wilden. Hij was ons kind en het kleinkind van mijn schoonouders waar hij altijd ging logeren als wij met vakantie gingen. Ongemerkt maakt een huisdier toch onderdeel uit van je leven en dagelijkse routine. Bij mij startte dat altijd als ik ging mediteren. Zodra ik na het schrijven in mijn dagboek mijn ingesproken ochtendmeditatie op de speakers zette, begon Prince onrustig in zijn kooi te scharrelen en te fluiten. Blijkbaar herkende hij de stem van mij docente. Ook begluurde hij mij op zondagochtend altijd nieuwsgierig als ik yoga voor de kooi vlak onder zijn snavel ging doen.

Vandaag sta ik even stil bij de afsluiting van een decennia. Ik typ dit blog op de hangmat in de tuin terwijl ik naar de vogels buiten luister. Het gescharrel en gefluit van Prince zal ik nooit meer horen. Ook het lieve gebabbel van Gaby met hem niet meer. Snik. Rust in vrede Prince. Rust in vrede.

Deel dit artikel:

Ontdek meer artikelen

Eén reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Nieuwsbrief ontvangen?
Verschijnt één keer per maand met weetjes, nieuws en achtergrondinformatie.

Stuur mij een bericht:

Contactformulier

Wil je...

Als je vragen hebt, van wat voor een aard dan ook, voel mij gerust duchtig aan de tand.

Ben je nieuwsgierig naar mij geworden en/of wil je met mij in zee gaan: laat het weten. Jij bent altijd welkom in mijn netwerk. Als je wil kennismaken: in de ochtend drink ik graag koffie met je. In de middag thee. In de avond port.

Als je geïnterviewd wil worden over de barst in je leven, je bedrijf of de samenleving en jouw oplossing om hem te helen, laat van je horen!

Als je wil dat ik je zelfgeschreven boek bespreek, mag je mij een recensie-exemplaar toesturen.

Als je wil dat ik je een brief schrijf, doe ik dat. Voor 37,50 euro ontvang je post van mij met een heuse Rabarbara-postzegel in je brievenbus. Natuurlijk mag je mij ook een brief sturen. Ik ben dol op post! Mail mij in beide gevallen om adresgegevens uit te wisselen.