Ik barstte in snikken uit. “En ik heb niks gemerkt!”, jammerde ik, “Was hij gisterenavond al dood?”. Op die laatste vraag had Boef geen antwoord. Beiden waren we afzonderlijk van elkaar laat thuisgekomen van een uitje. Ik met collega’s. Hij met vrienden. Was Prince toen al dood? Ik kan het mij niet herinneren en voel mij schuldig dat ik het niet meer weet. Het was ook meer Boef die een band met hem had. Hij sprak elke ochtend met hem als hij de voerbak omschudde of vulde. Ik was goed genoeg voor het verschonen van de kooi.
Echt handtam is Prince nooit geworden. We hebben wel geprobeerd hem minder schuw te krijgen, maar hij bleef een bangerik die liever in zijn kooi dan eruit was. Al kon hij elk moment uit zijn betraliede huis vliegen, want het dak was altijd open. Hij kwam soms wel op je vinger zitten en was dol op gierst. We hadden hem Prince genoemd naar het liedje ‘Purple rain’ van de gelijknamige artiest. Dit omdat hij wit was met een lila/paars borstje. Dat liedje zal voor mij nooit meer hetzelfde klinken.
Ons kind
Tien jaar van zorgen voor flitst aan mij voorbij. We hadden Prince gekocht toen we besloten hadden dat we geen kinderen wilden. Hij was ons kind en het kleinkind van mijn schoonouders waar hij altijd ging logeren als wij met vakantie gingen. Ongemerkt maakt een huisdier toch onderdeel uit van je leven en dagelijkse routine. Bij mij startte dat altijd als ik ging mediteren. Zodra ik na het schrijven in mijn dagboek mijn ingesproken ochtendmeditatie op de speakers zette, begon Prince onrustig in zijn kooi te scharrelen en te fluiten. Blijkbaar herkende hij de stem van mij docente. Ook begluurde hij mij op zondagochtend altijd nieuwsgierig als ik yoga voor de kooi vlak onder zijn snavel ging doen.
Vandaag sta ik even stil bij de afsluiting van een decennia. Ik typ dit blog op de hangmat in de tuin terwijl ik naar de vogels buiten luister. Het gescharrel en gefluit van Prince zal ik nooit meer horen. Ook het lieve gebabbel van Gaby met hem niet meer. Snik. Rust in vrede Prince. Rust in vrede.
Eén reactie