Ik weet het: ik ben niet de patiënt. Maar hij is wel mijn vader! Mijn vader die mij heel mijn leven gesteund en getroost heeft. Als klein meisje zong hij slaapliedjes voor mij en mijn zusje, ging hij met ons fietsen langs De Zijl, bouwde tenten op tentenkamp en ging mee met zwemmen in het zwembad terwijl hij niet eens een zwemdiploma heeft. Later bracht en haalde hij ons naar discotheken waar hij, tot onze grote schaamte, speciale banden met de uitsmijters opbouwde om te zorgen dat wij veilig waren. Hij heeft hard gewerkt om onze studies te bekostigen en samen met mijn moeder spaarde hij voor een mooie trouwjurk voor dé dag. Dé dag die nooit kwam en trouwjurken die we allebei niet gekocht hebben.
Toen Boef en ik een geregistreerd partnerschap aangingen, kocht ik voor de gratis dinsdagmiddag een paarszwarte dirndl jurk die ik nog steeds af en toe draag. Vanwege zijn gezondheid kon hij niet bij deze heuglijke en belangrijke dag met mijn moeder als mijn getuige zijn, maar ik gedachten heeft hij mij zeker liefdevol omarmd en gezoend.
Mijn zusje heeft een lieve vriend waar ze al meer dan de helft van haar leven gelukkig mee is. Iets wat zijn vaderhart zeker geruststelt. Zijn Paperona en Paperina zijn onder de pannen. Wat hem helemaal gelukkig maakt, is zijn kleindochter Nina. Zij is zijn alles. Zijn Bambolina.
Courgette en aubergine
Ik weet het (2): ik moet niet sentimenteel gaan doen. Maar hij is wel mijn vader. De belangrijkste man in mijn leven na Boef. Niet dat ik nu de deur bij hem platloop. Dat kan ook niet, want hij woont daarvoor te ver bij mij vandaan. Wel videobellen we elke week een paar keer. Dan vertelt hij mij over de boodschappen die hij doet: courgette en aubergine; de eendjes die hij voert en die dan om hem heen zwermen, zijn bezoek aan de fysio waar hij ‘touwtjetrekt’, en de thuiszorg die altijd heel vriendelijk voor hem is.
Nu hij zelf klem gezet wordt door keelkanker en ik voor de verandering zijn pijn wil wegnemen en dat niet kan, breekt mijn hart. En ook die pijn wil hij wegnemen. En daardoor breekt mijn hart nog meer.
Onvoorwaardelijke liefde
Ik weet het (3): ik moet niet op de zaken vooruit lopen. Maar hij is wel mijn vader. Het is logisch dat ik mij zorgen maak. Het is logisch dat ik wil dat hij niet lijdt. Het is logisch dat nu de dood dichterbij komt ik hem bij mij wil houden en alle leuke dingen wil vasthouden en delen. Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten. Voelde ik mij soms teveel beschermd of gecommandeerd. Maar ik weet nu dat dat alles alleen maar uit liefde was. De onvoorwaardelijke liefde van een vader. En ik ben blij dat ik deze liefde bij leven altijd gevoeld en uitgesproken heb. Zeker als ik de verhalen om mij heen hoor en zie van afwezige vaders, of vaders die niet liefdevol naar hun dochters (of zoons) zijn. Mijn vader heeft er altijd voor mij en mijn zusje willen zijn.
Gebroken hart
Nu hij ernstig ziek is, voel ik pas hoe onmachtig hij zich soms ook moet hebben gevoeld. Onmachtig, omdat wij, zijn lieve dochters, pijn, verdriet en ziekte hebben gekend die hij niet kon wegnemen met een slaapliedje. Pijn en verdriet dat bij het leven, dat je soms ook maar overkomt, hoort. Nu hij zelf klem gezet wordt door keelkanker en ik voor de verandering zijn pijn wil wegnemen en dat niet kan, breekt mijn hart. En ook die pijn wil hij wegnemen. En daardoor breekt mijn hart nog meer.
Troostverhaaltjes
Ik wil sterk zijn voor mijn vader. En zal dat ook zijn. Op mijn manier. Ik ga verhaaltjes voor en over hem schrijven. Dat vindt hij leuk. Dat vervult hem met trots. Verhaaltjes die hem eren. Verhaaltjes die mij kracht geven en hem troosten (jou misschien ook wel). Een van die verhaaltjes is dit blog. Het heeft mij opgelucht het te schrijven. Mijn gedachten zijn weer logisch. Hoera!
Lees ook: papa zingt slaapliedje over wit paard
