Soms loop ik bij wijze van spreken krijsend en stampvoetend als een tweejarig kind door het huis, huil ik tranen met tuiten omdat Boef een scheet laat of stuur ik een panisch mailtje of appje. Waarom? Omdat mijn hoofd op dat moment overloopt en ik alle emoties en gedachtes die ik heb niet de juiste plek kan geven. Als je sec kijkt naar de feiten is er niks geks aan de hand. Tel je alle afzonderlijke feiten bij elkaar op dan zijn het er teveel voor mijn verwerkingssysteem en ga ik verkeerde dingen aan elkaar koppelen. Daarom moet mijn agenda niet te vol zijn. Daarom moet ik voldoende slaap hebben. Anders loopt alles door elkaar en ontplof ik bij het minste of geringste.
Ontploffingen
Ondanks deze ontploffingen houden de juiste mensen toch van mij. Terwijl ik mezelf dan vervloek en het liefst van de aardbodem zie verdwijnen. Net zoals in het liedje ‘Iris’ van de Goo Goo Dolls gezongen wordt: “I don’t want the world to see me, ‘cause I don’t think that they’d understand” Ik probeer mijn uitbarstingen tot een minimum te beperken door mijn week zo goed en overzichtelijk mogelijk te plannen. Als je een leuke relatie met jezelf en je omgeving wilt, moet je niet regelmatig onaangenaam zijn. Af en toe kan wel. Dat brengt wat leven in de brouwerij. Vaak gaat het lange tijd goed en verzet ik bergen. Dan word ik op een gegeven moment overmoedig en denk ik dat ik meer aankan dan eerst. Deze overschatting wreekt zich altijd met een over emotionele reactie op een doodgewone opmerking van Boef. Daarna schiet ik vaak ik een negatieve gedachtespiraal en denk ik dat niemand van mij houdt, maar juist verschrikkelijk vindt. Terwijl dat helemaal niet waar is.
When you gonna love you as much as I do
Tori amos
Wanneer houd ik eindelijk van mij?
Wat wel waar is, is dat ik mezelf nog niet met duizend armen kan omarmen. Dat ik mezelf vaak vervloek om gedachtes die de spuigaten uitlopen. Terwijl ik er in negen van de tien gevallen zelf niet eens wat aan kan doen. Ja. Ik kan mijn dagen zo plannen dat ik voldoende rust tussen alle activiteiten heb. En op goede dagen kan ik mijzelf en mijn spoken ferm toespreken, uitlachen en wegjagen. Maar niet alles in het leven is te voorzien. Soms gebeuren er onverwachte dingen of zegt of doet iemand iets wat je uit balans brengt. Dan krijgen de spoken vrij spel. Het is zaak om dan mee te bewegen en alles de tijd te geven om weer in evenwicht te komen. Soms moet je van je apropos raken om een tot een nieuwe status quo te komen. Dan kan je met hernieuwde inzichten verder met je leven. Welk mens is en blijft altijd hetzelfde? Als het goed is ontwikkel je je tot je dood.
Op eigen kracht
“When you gonna love you as much as I do?” Ik herhaal de zin nog maar eens. Ik denk dat ik mijzelf een antwoord schuldig ben. En ook de mensen die van mij houden. Wanneer houd ik nu eindelijk eens met volle overtuiging van mezelf? Wanneer ben ik nou eens oprecht trots op alles wat ik heb bereikt? Op eigen kracht. Natuurlijk hebben mensen mij gesteund, maar uiteindelijk heb ik het allemaal zelf gedaan. Een ander kan je dromen niet waar maken. Een ander kan je geen bergen laten verzetten. Een ander kan er alleen voor je zijn en een stukje of de hele weg met je meelopen, je een duwtje in je rug geven, je troosten als je verdriet heb, met je lachen als je blij bent.
Ik hou van mij
Rabarbara is mijn eigen verdienste. Ik heb ervoor geknokt. Bijna al mijn spaargeld is erin gaan zitten. Mensen leven met mij en mijn groei mee en gunnen mij mijn succes en geluk, omdat ze weten dat het uit mijn tenen komt, uit een diepgeworteld verlangen dat verstrengeld is met pijn, worsteling en heel veel liefde. Een worsteling met het leven. En een worsteling om van mijzelf te houden. Rabarbara is mijn zelfliefde, zelfrespect en eigenwaarde. Gegroeid en gevoed met oprechte aandacht en liefde voor de medemens. Mensen zien en voelen dat. En daarom geloven ze in mij. Daarom geloven en sponsoren ze mijn nieuwe boek ‘Het staat op mijn voorhoofd geschreven’. Gaat dat boek erin als zoete koek. Laat ik eens met andere ogen naar mijzelf gaan kijken. Met meer zelfliefde en empathie. Laat ik eindelijk eens zien hoe mooi ik eigenlijk ben. Ik houd van mij.
Lees ook: Weet jij mij beter dan ik?
7 reacties
Oh, Rabarbara, wat worstel ik daar ook vaak mee. Jij bent nu veel verder dan ik. Ik herken je in mezelf. Je bent een prachtvrouw. Hou dat vast, er wordt van je gehouden.
Bijzonder Annemieke dat je je in mijn verhaal herkent! En fijn dat mensen van mij houden!
Dat weet ik en dat voel ik. Dat denk ik alleen niet altijd! Hopelijk troost dit verhaal je!
Hey Barbara, ik herken ook een groot deel van je artikel en verwacht dat het lezen van dit boek je erg goed zal doen. Het heeft mij enorm geholpen(!) om te snappen waarom ik ben (geworden) zoals ik ben.
https://www.bol.com/nl/nl/p/omarm-je-emoties/9200000014964342/?bltgh=qkVXyZYMW-jS3cCga5tG6w.2_11.12.ProductTitle
Hoi Roel, bijzonder om te horen dat je een groot deel in mijn blog herkent.
Zo zie je maar dat heel veel mensen worstelen met zelfliefde. Nu ik dit weet,
kijk ik met heel andere ogen naar jouw onderneming en gun ik je nog meer je succes!
Bedankt voor het delen en de boekentip! Ik ga het zeker eens lezen! Groetjes, Barbara.