En dan komt de dag dat je het laatste plukje van je boek naar een lieve en kundige vrouw mailt die de redactie op zich wil nemen. Uiteraard niet nadat er enkele kritische meelezers naar je uitgekristalliseerde gedachten hebben gekeken zodat jij je boek goed kan herschrijven. Dan komt ook de dag dat er een mooi bedrag van gulle sponsoren op de spaarrekening van je bedrijfsrekening staat om het boek te laten drukken. Dan komt de volgende dag dat je beseft dat mensen van je houden, dat iedereen jou dit boek gunt, jou je droom gunt. Ondanks je nukken of grillen. Of nee. Dankzij je nukken én grillen. En dan val je stil.
Stil
Je valt stil terwijl er nog grote stappen te nemen zijn zoals sparren met de vormgever over hoe het boek eruit komt te zien. Je realiseert je dat je dankbaar bent dat er een bedrijf is die deze vormgeving sponsort en je wordt nog stiller. Je denkt aan alle grote en kleine bedragen die verschillende mensen gedoneerd hebben. Je wilt nog gedichten schrijven voor de sponsoren, een boekpresentatie voor een groot publiek, nadenken over wie je het eerste exemplaar van het boek gaat overhandigen. Je hoort van een bevriende collega-ondernemer dat zich nog een heel bijzondere sponsor meldt die zich later publiekelijk kenbaar gaat maken. Je kan het eigenlijk niet geloven. Wat nu als dingen lukken? Wat nu als dromen uitkomen?
Zelfliefde
Het is haast niet te bevatten. De tomeloze energie die je gestoken hebt in het verwezenlijken van je droom bleek magisch en aanstekelijk. Wat nu als jij ook zo magisch en aanstekelijk bent? Wat nu als al die mensen in jou geloven? Wat nu als jij in jezelf gelooft? Dat laatste blijft moeilijk. Ze zeggen dat je pas van anderen kan houden als je van jezelf houdt. Maar wat nu als je door anderen van jezelf leert houden? Als anderen jou laten zien wie je daadwerkelijk bent en je een liefdevolle spiegel voorhouden? Mag je dan niet van ze houden, omdat je jezelf af en toe wel flink onder het tapijt kan vegen? Natuurlijk moet je wel een basis van eigenwaarde hebben en voldoende zelfvertrouwen om zaken te ondernemen. Een stuk zelfstandigheid en verantwoordelijkheid voor je eigen daden is onontbeerlijk. Zelfliefde is een van de moeilijkste vormen van liefde die er is. Iedereen worstelt er in meer of mindere mate mee. Ik, zoals nu blijkt, ook.
Het water zal de stenen breken
Smelten
We projecteren (onmogelijke?) liefde op dierbaren in onze naaste omgeving om onze eigen tekortkomingen maar niet te hoeven zien en voelen. Maar wat nu als die gebreken steeds uitvergroot boven tafel komen? Als je er niet om heen kan? Als je ze maar niet aan kan en wil kijken en het leven je steeds dezelfde lessen voorschotelt? Door de liefdevolle en begripvolle blikken en woorden van lieve mensen om mij heen op en over mijn psychische kwetsbaarheid smolt mijn eigen weerstand ertegen. Veranderde mijn zelfhaat in…ja…kan ik het zo noemen?…ja ik kan het zo noemen…een vorm van zelfliefde. Kon ik eindelijk dat wat ik altijd probeerde te verstoppen en weg te drukken omarmen.
Zeg nooit tegen iemand dat hij eerst van zichzelf moet houden voordat hij van anderen kan houden. Naast het feit dat zelfliefde heel moeilijk is, is naastenliefde een groot goed. Laat je nooit weerhouden om iemand liefde te geven die pijn heeft. Natuurlijk moet je niet alles zomaar weggeven en in een bodemloze put storten. Natuurlijk moet je jezelf niet vergeten. Maar een vriendelijk woord of gebaar kan wonderen doen. En wees nooit te beroerd om de liefde van een gehavend hart te ontvangen. In het centrum van de grootste pijn, schuilt de puurste liefde. Liefde die we kwijt raken in deze harde en onmogelijke wereld. We raken elkaar daardoor ook kwijt. We proberen anderen te overtuigen van ons gelijk. Zwengelen discussie na discussie aan. Wat nu als er geen gelijk is? Als we allemaal gewoon maar wat doen?
Lief zijn
Je kan misschien niet de hele wereld redden, maar wel aardig zijn tegen de mensen die je pad kruizen. Misschien is jouw glimlach of bemoedigend woordje net het duwtje dat die persoon nodig heeft. Het gaat niet om grootste zaken of gebaren. Maar om oprechte aandacht en het gevoel erbij te horen en te worden gezien. We zijn allemaal mensen en feilbaar en worstelen met dezelfde dingen. Laten we gewoon lief zijn voor elkaar en elkaar in alle volledigheid accepteren. Laten we elkaar elkaars dromen gunnen en die helpen te verwezenlijken. Laten we het ijs in elkaars hart smelten en bruggen bouwen voor een nieuwe wereld. Laten we er met zijn allen voor zorgen dat dit de regel wordt en geen uitzondering meer is. Het kan anders. Het moet anders.
Droom
Wat nu als jouw liefde de pijn van een ander verzacht? Wat nu als we allemaal één persoon gelukkig maken? Dan zou de wereld er heel anders uitzien. Met mijn ‘Het staat op mijn voorhoofd geschreven’ hoop ik een voorbeeld te laten zien van hoe het ook kan. Te laten zien hoeveel mensen samenwerken om de wereld een beetje mooier te maken door in elkaar te geloven. Door in mij en mijn schrijfmissie te geloven. Schrijven kan helen. Daar geloof ik oprecht in. Laat mij dat dan ook verkondigen. We kunnen elkaar echt versterken. Doe je mee? Help je iemand anders een klein stapje op weg met zijn droom? Alles begint met het gegeven dat iemand in iemand gelooft en het beste gunt.
Het water zal de stenen breken. Deze poëtische zin is de titel van een dichtbundel die ik van een vriendin in de brugklas kreeg. De woorden zijn mij altijd bijgebleven, al begreep ik toen niet echt wat ze inhielden. Nu weet ik dat de aanhouder wint. En de aanhouder is in dit geval naastenliefde. Geef nooit op. Zet elke dag een klein stapje. Of help een ander bij het zetten van een stapje. Wie weet straalt er over een paar jaar dan nog iemand van geluk. En daar heb jij dan aan bijgedragen. Hoe mooi is dat?
