Mijn gedachten vormden een achtbaan die soms uit de bocht vloog. Helaas vielen ze er niet uit, ze zaten stevig in de gordel de hele rit uit. Je vraagt je misschien af waarom ik wenste dat mijn gedachten uit de baan zouden vliegen? Aan ongeleide projectielen heb je toch ook niks? Ik had de illusie dat als ze dat zouden doen ze hun vleugels zouden uitslaan en bij mijn vandaan zouden vliegen. Ver weg. Nog verder weg. Nog veel verder weg. En dat ik dan heerlijk met een leeg hoofd achter zou blijven. Maar ze bleven in het gareel van de achtbaan en mij trouw en standvastig dingen vertellen die ik niet wilde horen en die kant nog wal raakten. Ik kon geen logische ordening aanbrengen en door een kwetsende app van iemand durfde ik ook geen troost meer te zoeken bij de engelen en in meditaties. Zaken die mij normaal veel rust brengen. De bodem was onder mijn voeten weggeslagen en mijn reddingsboeien mij min of meer ontnomen.
Ik moet tijd, rust en ruimte hebben om naar mijn ingevingen te kunnen luisteren.
Oplossingen
Wat nu? Ik had een volle agenda met leuke afspraken, maar van te veel leuke dingen word je ook moe. Schrappen dus. Ik sprak er met enkele vrienden en collega’s over en besloot stilletjes tekeningen te maken van dat wat ik niet uit kon drukken en verwerken in woorden. Ik luisterde geïntrigeerd naar liedjes op de radio en haalde af en toe per ongeluk het bloed onder Boefs nagels vandaan. Uiteindelijk losten de perikelen zich een voor een op en kwamen er overal oplossingen voor. Mijn gedachten kregen gelukkig geen gelijk en bleken mij duchtig voor de gek gehouden te hebben. Maar goed dat ik ze niet geloofde en met bijna niemand gedeeld had!
Reddingsboei
De afgelopen weken was ik mijn eigen reddingsboei en anderen deden ook een beroep op mij. Mijn hoofd was daardoor te vol. Ellen Hendrix tekende voor een workshop die ik ter inspiratie bij haar volgde een mooie Lichtcode voor mij met een bijbehorende rake boodschap waarna het vertrouwen in de engelen hersteld werd. Ik bestelde een mooie Happinez met het thema engelen, las er enthousiast over en ging weer als vanouds allerlei meditaties doen. Het tijdschrift deed mij inzien dat ik al die tijd goed bezig was geweest met mijn spiritualiteit en dat ik daar zeker verder mee moet gaan. De drukte van de afgelopen weken vond eindelijk een plek. Ook doordat ik ruimte in mijn agenda had gecreëerd en sommige oplossingen voor de zaken die speelden te mooi voor woorden waren.
Gedoseerd
Wat heb ik geleerd? Allereerst dat een ander jou nooit kan vertellen wat je wel en niet moet of mag geloven en jouw manier van troost zoeken en heling vinden mag veroordelen. Waar zijn we zonder hoop en troost? Ook dat ikzelf op nummer één sta. Een ander leeft mijn leven niet en kan niet voelen hoe het is om mij te zijn. Vertrouw mij alsjeblieft als ik zeg dat ik even wat ruimte nodig heb. Daarna kom ik zeker weer bij je terug. Verder kan ik de wereld niet redden. Hoogstens mezelf. En ik kan enkele dierbaren onderdompelen in liefde. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Het enige wat ik kan doen is op een gedoseerde manier oprechte aandacht en liefde geven. Ook aan mezelf.
Schrijven
Ik ben blij dat ik nu weer woorden vind voor dat wat ik voel en denk. Dat ze weer in de ruimte vallen die ik (ze) nodig heb(ben) om gelukkig te zijn. Dat ik weer durf te lachen met de engelen en meditaties doe om tot rust te komen. Misschien ben ik wel een spiegel voor je, maar verwijt mij dat niet. Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Ik blijf het een mooie uitdrukking vinden. Om te kunnen schrijven voor dit blog moet ik aan bepaalde voorwaarden voldoen. Ik moet de tijd, rust en ruimte hebben om naar mijn ingevingen te luisteren, ze om te zetten in woorden en ze vervolgens te ordenen tot een voor mij logisch geheel. Niet alles is in taal te vatten, veel niet. Maar zodra ik daaraan voorbij schiet en nergens meer woorden voor heb, moet ik mij duftig op mijn hoofd krabben en alle zeilen bijzetten.
Toekomst
Ik hoop de komende tijd weer blogs te kunnen schrijven met onderwerpen die ertoe doen en mensen te interviewen die over een barst in hun leven of werk willen vertellen die ze geheeld hebben of proberen te helen. Blijf jij mij lezen?
Eén reactie