Onlangs ‘ontving’ ik een nieuwe droom. Het zal niet geheel toevallig zijn dat die kwam toen de heftige pijnen van een zenuwbeknelling weggeëbd waren. Mijn lichaam zag de bodem van de put, mijn geest was volkomen op. Dit keer niet van prikkels in mijn hoofd, maar prikkels in mijn lijf. En ik kan je zeggen dat dat een heel andere vermoeidheid is. Wat was ik blij en dankbaar dat ik weer kon lopen, staan, zitten, liggen en zelf koffie kon zetten en douchen. En wat baalde ik toen ik vorige week na kort bij de post gewerkt te hebben weer terug bij af was. Nog een keer door al die pijnen heen. Het was niet te harden! Nu zijn de trekkende spieren behapbaar en voel ik weer de kracht en inspiratie om te bloggen.
Verhalenverteller
“Een nieuwe droom Rabarbara! Wat tof!”, hoor ik jullie denken. En ja. Dat is het zeker! Zoals alles wat ik doe met woorden te maken heeft, ligt dit verlangen ook in het verlengde daarvan. Ik wil verhalenverteller worden. Ik wil de verhalen van Rabarbara niet alleen kunnen schrijven, voordragen of in een soort van lezing uitleggen, maar ook boeiend bij een kampvuur met muziek en dansende mensen kunnen vertellen. Zodat jullie aan mijn bewegende lippen hangen en na afloop ‘we want more’ scanderen en fooien in mijn boezem proppen.
Frank Los
Niet geheel toevallig brengt het lot gesierd door de naam Joske (zou ze het geroken hebben) mij in contact met Frank Los, een verhalenverteller bij uitstek. Vorige week heb ik met hem bij Het Blok geluncht. Van tevoren had ik zijn site goed bestudeerd en bedacht dat als ik geen druk hoofd van deze bijzondere man krijg hij de ideale man is om mij verder te helpen met mijn droom. Vooral het feit dat hij in een opblaasbare kerk als domi-ja het land door is gereisd om ruimdenkendheid te preken, spreekt mij erg aan.
Bij Het Blok heb ik een tafeltje bij het raam gereserveerd en wacht ik ongeduldig op de komst van Frank. Hij wandelt eerst naar de verkeerde hoek, maar wanneer hij naar mij toeloopt, voel ik gelijk een klik. Na ongeveer anderhalf uur over ertoe doende zaken gepraat en heerlijk gegeten en gedronken te hebben, moet Frank naar zijn volgende afspraak. We zijn nog lang niet uitgepraat en dat is een goed teken. Na afloop is mijn hoofd rustig en blij. “Hoera! Ik kan mijn plannetje uitvoeren!”, denk ik enthousiast.
Leuke klus
Eerst moet ik nog een paar dagen helse pijnen doorstaan van mijn bil, maar als die verdwenen zijn en Sharon mij vraagt haar mijn zelfgeschreven zelfhypnose van mijn nieuwe droom te appen zodat ze die kan inspreken, weet ik: deze moet ook naar Frank. Spannend vind ik het wel om hem voor mijn persoonlijke droom te vragen, maar als je echt resultaten wilt boeken moet je open kaart spelen en eerlijk zijn. Het lijkt hem gelijk een heel leuke klus en nu ik weet dat we hier samen aan gaan werken, stroomt de energie aan alle kanten en schrijf ik voor het eerst sinds maanden weer een creatief blog over mijn ideeën.
Vertellen aan de wereld
De komende tijd ga ik de verhalen verzamelen die ik wil leren vertellen. En met verzamelen bedoel ik dat ik na ga denken wat ik aan de wereld wil verkondigen. Welke verhalen heeft de wereld nodig? Ja, ik weet het. Mijn boodschap staat al in een boek, maar niet iedereen houdt van lezen. Dat wat ik vertel moet een aanvulling op ‘Het staat op mijn voorhoofd geschreven’ zijn en de luisteraars uitnodigen het te gaan lezen, mij te gaan volgen op Instagram en LinkedIn en een abonnement te nemen op mijn nieuwsbrief. Wat! Doe jij dat allemaal ook nog niet? Als de wiedeweerga ga je nu een klikparade starten! Huphup!
Lees ook: Dichterlijk zwart gat
