Een paar dagen achterelkaar heb ik af en toe het boek erbij genomen erin gebladerd en gekeken. Ik probeerde te luisteren naar wat de beelden mij te vertellen hadden. Las de teksten die tussen de beelden af en toe opdoken. Op de pagina’s staan vaak twee foto’s naast elkaar die samen een verhaal vertellen. Maar alle foto’s bij elkaar vertellen ook een verhaal. Over anders (leren) kijken en anders (leren) zien. Tussen twee heel verschillende beelden van bijvoorbeeld een muur en natuur is overeenkomst in kleur. In iets wat ogenschijnlijk onbeduidend lijkt zoals een schuur zitten bijzondere vormen. Wat gebeurt er als je inzoomt op een detail van een iets?
Wat gebeurt er als je inzoomt op een detail van iets?
Beelden die spreken
Voor het maken van dit boek heeft Linda een lange wandeltocht door de Achterhoek gemaakt. Een wandeltocht waarbij ze vertraagde, echt de tijd nam om de omgeving te zien en met de mensen die ze tegenkwam in gesprek te gaan. Er ontstond een ander boek dan ze voor ogen had. Al hoewel. Voor ogen? Ze wist niet waar ze over zou gaan schrijven toen ze aan haar tocht begon, maar verwachte dat het boek al wandelend en kijkend zou ontstaan. Toen ze wilde beginnen met schrijven, kwamen de woorden niet. In plaats daarvan spraken de beelden met haar. Die wilden haar iets vertellen. En daarmee wil zij ons iets vertellen. Of nee. Daarmee wil ze ons iets laten zien. En zo liet ze haar verhaal ontstaan. Want beelden vertellen ook een verhaal.
Weerspiegeld
Hoe kijk ik eigenlijk zelf? De vraag aan het begin van het boek spookt nu door mijn hoofd. Zelf loop ik altijd met mijn hoofd in de wolken en heb ik eigenlijk nauwelijks oog voor mijn omgeving. Terwijl ik wel vind dat omgeving bepalend is voor je gemoedstoestand en welzijn. Ik vind de Achterhoek mooi om wat ze mij heeft gegeven: rust in mijn hoofd. En als ik zo de foto’s van Linda bekijk, zie ik dat de Achterhoek ook daadwerkelijk mooi is en snap ik dat de schoonheid van de omgeving zich in mijn ziel weerspiegeld heeft. Of misschien beter: haar schoonheid en ruimte gaf mijn schoonheid de ruimte.
Zo kan het ook!
In het gesprek met Linda naar aanleiding van haar boek kwamen we ook op mijn persoonlijke ontwikkeling van de afgelopen jaren. Gestimuleerd door Boef, Achterhoek Nieuws, Bibliotheek Oost-Achterhoek en vele zzp’ers vond ik de moed om mijn visie te laten zien op hoe je ook kan leven met een psychische kwetsbaarheid. “Zo kan het ook!”, zijn woorden die bij Linda opkomen als ze nadenkt over wat ik met mijn posts op social media en in andere daden laat zien. En die woorden galmen na. “Is dat zo?” vraag ik mij af. “Ja dat is zo!” weet ik even later. En ik maak er een mooie tekening van.
De taal voorbij
Ik zie de dingen anders dan Linda, maar toch kijken we op een vergelijkbare manier. Zien we verbanden die anderen niet zien. Zien we schoonheid op onverwachte plekken waar niemand het ziet en verwacht. Zij in de omgeving. Ik in de mensen die ik interview voor de krant en mijn blog. Waarbij ik er niet aan twijfel dat ook zij schoonheid in mensen ziet. Dat heeft ze meermalen in haar carrière bewezen. Maar in dit boek, met deze beelden draait het om de omgeving en wat die teweeg kan brengen. Ik denk dat de schoonheid van de beelden ons laat zien dat we (in de Achterhoek) mooier zijn dan we in eerste instantie denken en dat schoonheid in onverwachte hoeken zit. Beelden kunnen onbewust op je inwerken en gaan als ze goed zijn neergezet de taal voorbij. Dat gebeurt in dit geval. Ze vertellen meer dan ik hier kan opschrijven. Ga zelf het boek bekijken en luister naar wat de onverwachte combinaties jou te zeggen hebben. Kijk. Kijk. En kijk nog eens. Nieuwsgierig? Ga naar lindacommandeur.nl
