Achterlicht laat zien hoe uniek Lichtenvoorde is

Heel eervol dat ik gevraagd ben om als import-Lichtenvoordse samen met de andere makers van Achterlicht de verhalen op te tekenen van een plek waar een gevoel leeft dat niet te omschrijven is. Iedereen hoort erbij. Ik hoor er, wonder boven wonder, ook bij. Ook al drink ik geen bier, dans ik uit de maat en spreek ik geen plat. In beeld of op video is deze sfeer van saamhorigheid, net als in tekst, niet altijd vast te leggen. Maar alle verhalen bij elkaar zullen de gemene deler zichtbaar maken. Hoe benoem je een gevoel, maak je een een sfeer zichtbaar die in een gemeenschap leeft? Achterlicht lukt dat.

Thuiskomen

Als journalist voor de Elna ben ik regelmatig op pad om verhalen vast te leggen over Lichtenvoorde en haar kerkdorpen. Dan hoor ik de woorden ‘samen’ en ‘saamhorigheid’ vallen als er iets voor en door de gemeenschap georganiseerd wordt. Lichtenvoordenaren willen dat iedereen meedoet en erbij hoort. Ook de buitenbeentjes. Zo kan iedereen die rol vervullen die hem op het lijf geschreven is. Als inwoners vanuit het westen de N18 oprijden bekruipt ze een gevoel van thuiskomen. Het landmark Lichtenvoorde is de kroon op de leeuw van onze Keistad.

Bolle toet

Toen ik net in Lichtenvoorde kwam wonen, wist ik niet zo goed hoe ik moest integreren. In Leiden had ik daar bepaalde trucjes voor die hier niet van de grond kwamen. Op een gegeven moment vroeg ik mij vertwijfeld af of het mij ooit wel zou lukken om erbij te horen, omdat iedereen zo de kat uit de boom keek. Tot ik op een dag wakker werd en besefte dat ik er gewoon bij hoorde omdat ik bij Boef hoorde. Daar hoefde ik niets moeilijks voor te doen. Daarvoor hoefde ik geen intense zielsverwante gesprekken met iedereen gevoerd te hebben. Het was een vaststaand gegeven. Als je meedoet hoor je er gewoon bij. Al had iedereen in het begin wel zijn twijfels over die ‘stadse’. Heeft ze het niet te hoog in haar bol? Maar dat bleek gelukkig mee te vallen. (Al heeft ze wel een bolle toet).

Radertje

Na verloop van tijd word ik, ook door mijn werk bij de Elna, een radertje in het geheel. Ook ik draag bij aan een mooier Lichtenvoorde door mensen met mijn taal publiekelijk in het zonnetje te zetten. Ongemerkt en op een natuurlijke manier verander ik een BL’er. (Bekende Lichtenvoordse). Gelukkig hoef ik niet met een zonnebril over straat. Gelukkig zijn er ook mensen die de Elna niet lezen en dus nog nooit van mij gehoord hebben. Maar dat geeft niks. Soms is anoniem zijn ook fijn. Wij bestellen onze boodschappen altijd online, om lange praatjes in de supermarkt te voorkomen. De supermarkt die een verkapte ontmoetingsplek is.

Nieuwsgierig

Mensen mogen alles van mij weten. Of liever gezegd: lezen. Ik ben een open boek. Maar erover praten is andere koek. Lichtenvoordenaren zijn vaak ook bescheiden en durven niet altijd hun nieuwsgierige vragen recht in je gezicht te stellen. Daardoor zijn er soms verhalen over je in omloop die van geen meter kloppen. Maar ze kunnen beter over je praten dan van je vreten. Is dat een Achterhoek gezegde?

Iedereen welkom

Ik hoor ook verhalen van mensen die zich er niet bij voelen horen. Die zich niet welkom voelen in Lichtenvoorde en ik denk dat daar wel iets te winnen valt. Zij voelen zich gevangen in het benauwde van het dorp waar je al snel die-van-die bent die dat-met-dat doet. Terwijl je als persoon meer bent dan de rol die je speelt of het label dat je opgeplakt krijgt. Misschien dat de verhalen van Achterlicht daar ook aan bij kunnen dragen, want in basis is iedereen welkom en mag iedereen meedoen. En zo zou het in de rest van de wereld ook moeten zijn!

Foto’s op deze site van Rick Mellink

Lees ook: Barbara Pavinati presenteert een Stadse in de Achterhoek