Mijn neiging is om groots en meeslepend te willen leven, te denken dat de wereld om mij draait. Maar wat heb ik dan als ik dat doe en maken anderen inderdaad zoveel gedachten aan mij vuil? Wat heb je aan een schare fans die je laten vallen als het even tegenzit of als je een kleine misstap begaat? Wat heb je aan paparazzi die je continu op de hielen zitten zodat je niet in je ochtendjas en met ongekamde haren de deur voor de postbode kan opendoen wanneer hij een pakje komt bezorgen? Ieder mens is uniek heeft recht op een eigen plek op de wereld. Een plek waar hij het voor het zeggen heeft en niemand anders. En die plek is zijn eigen hoofd. Familie, vrienden en bekenden zijn helemaal niet zoveel met je bezig als je denkt of zou willen. Als mens leef je in de eerste plaats voor jezelf en je naaste omgeving. Waar komt de behoefte vandaan anderen te willen controleren en onze wil en visie aan ze op te willen leggen?
Private universe
Nu ik na een heftig jaar tot mezelf kom nadat ik tegen de hoge betonnen muren van mijn gedachten opgelopen ben, realiseer ik mij dat ik mijn eigen kleine droomwereld gecreëerd heb. Een ‘private universe’ zoals Crowded House zo mooi zingt. Een droomwereld tegen de draken in mijn hoofd en de monsters in de wereld. Was het overal maar zo mooi. Was iedereen maar zo lief. Helaas sijpelt de ‘echte’ wereld erin door waardoor ik gedwongen wordt met beide benen op de grond te blijven.
Ik prijs mij gelukkig dat ik in Oost Gelre en in de harten en hoofden van de mensen die van mij houden in deze wereld ook een beetje leef. Dat ik mij omringt weet door deze schatten die het leven met mij vieren en die mij troosten wanneer mijn hoofd op hol slaat als het even tegenzit. Dat ik steun vind en krijg bij het verwezenlijken van mijn dromen en dat mijn dromen daardoor geen illusie blijven. Dat er grote reuzen zijn zoals Achterhoek Nieuws en Stadskamer die mij laten zijn wie ik ben en mijn dromen in tact laten en mij ervoor laten strijden. Dat er kleine kabouters zijn zoals lieve collega’s, vrienden en bevriende zzp’ers die mij stimuleren om mijn eigen hoofd een speeltuin te laten zijn, omdat ze zien dat het anderen inspireert die ook behoefte hebben aan wat luchtigheid in hun gedachten en leefwijze.
Ook jij hebt recht op je ‘private universe’!
Mijn kracht zit erin dat ik gelukkig kan en wil zijn in een wereld die dat hard tegenwerkt. De systemen kan ik niet veranderen en dat wil ik ook niet. Daar zijn sterke wereldverbeteraars met invloed voor nodig. En of het die strijders gaat lukken is nog maar de vraag, maar ik hoop en strijd op mijn manier met ze mee. Mijn taak is om mijn gedachten te delen en mijn verhaal te vertellen. Dat is voldoende. Nee. Eigenlijk is dat al heel veel. Misschien zelfs te veel.
Tuimelende gedachten
Ik kan de wereld niet redden. Ik kan jou niet redden. Ik kan alleen eerlijke woorden schrijven om jou te laten zien dat je niet de enige bent die worstelt. Taal is een krachtig instrument. En tussen de regels door is er nog voldoende ruimte voor eigen interpretatie en verbeelding. Zolang mijn gedachten over elkaar heen mogen tuimelen en ze de ruimte krijgen om te spelen in mijn hoofd zonder enige dwang of verplichting zingen ze als nachtegalen. Begrens ze alsjeblieft niet in tijd en ruimte, want daar worden ze krassende kraaien van. Laat mij geloven dat mijn gedachten waar zijn en ik beloof jou dat ze waar worden. Voor mij. De leuke althans. De vuurspuwende draken mogen in de imaginaire wereld blijven, daar ga ik mij niet voor inzetten. En jouw mooie dromen zijn van jou. Ik zou zeggen: ga ervoor. Ook al ligt de wereld in puin. Ook jij hebt recht op je ‘private universe’.
Eén reactie