Dit jaar schrijft mijn voormalig idool Ilja Leonard Pfeijffer het Boekenweekgeschenk. Van verschillende kanten hoorde en las ik wat over ‘Monterosso mon amour’. Een kennis nam de moeite mij de podcast van Kunststof op NPO Radio 1 erover te appen, die ik vervolgens met veel passievolle interesse luisterde. (Oude liefde roest niet). Ook las ik een goed interview met Ilja in Onze Taal erover. Het thema van het boek sprak mij erg aan, omdat het gaat over de liefde, het belang van verhalen en over de mensen achter de schrijver. Het boek is een ode aan die mensen die op de achtergrond in het literaire bedrijf werkzaam zijn, zoals boekhandelaren, bibliotheekmedewerkers en organisatoren van lezingen. En dat doet mij ook denken aan mijzelf. Aan al die mensen die Rabarbara groot hebben gemaakt: collega zzp’ers, collega’s bij de krant, collega’s bij de bieb, collega’s bij Stadskamer en heel veel lieve vrienden, vriendinnen en soms ook onbekenden. En natuurlijk, last but not least mijn Boef. Ik weet niet wat ik zonder hem had gemoeten. En dat wil ik ook niet weten.
Finish
Natuurlijk heb ik Rabarbara zelf op poten gezet en ben ik in hoogst eigen persoontje de drijvende ideeënkracht en ronkende motor achter mijn eigen onderneming. Toch had ik het zonder de steun van al die inspirerende mensen die ik ontmoet heb niet gekund. Ik heb een publiek nodig. Mensen die mij lezen en vanaf de zijlijn toejuichen. Hup Rabarbara! Hup! Ik heb de finish gehaald zoals jullie gezien hebben. En hoe. Deze website is het bewijs van mijn succes. Daarom ben ik er ook zo blij mee en trots op. Daarom ben ik ook zo dankbaar. Dankbaar dat ik dit heb mogen bereiken. Ook nu prikken weer tranen achter mijn ogen. Ik ben boven mijzelf uitgestegen.
Ik heb een publiek nodig.
Hoofdprijs
In allerlei meditaties en verhalen komt nu steeds boven dat ik een prijs wil winnen. Maar waarvoor? En: waarom? Ik heb de hoofdprijs al: ik kan doen en laten wat ik wil. Ik kan bloggen op het mooiste blog van Nederland. Uiteraard binnen bepaalde grenzen en met respect voor de ander. Vrijheid is een groot goed, dat beseffen we met de oorlog die woedt des te meer, en met geen geld te koop. Ik geloof niet dat geld en roem gelukkig maken, maar ik weet wel dat als je veel te weinig geld hebt om fatsoenlijk te leven je heel ongelukkig kan worden. Van alleen worteltjes eten word je niet blij. En als je je als mens ongezien en onbegrepen voelt, kan je je ook veel eenzaamheid ervaren en jezelf als mislukkeling zien. Je hoeft echt geen Nobelprijs te winnen, maar van een compliment of schouderklopje op zijn tijd bloeit iedereen op.
Potentie
Volgens mij heb ik geluk gehad, maar ik weet ook dat je je geluk moet leren en kunnen zien. Soms gaat het aan je voorbij zonder dat je er oog voor of erg in hebt. Vaak reiken er zich een heleboel helpende handen naar je uit als je in moeilijkheden verkeert. Misschien wil je die wel niet pakken uit onbewuste angst voor het onbekende of koppigheid en soms pak je de verkeerde hand en val je van de regen in de drup. Hier in de Achterhoek bij Boef kwam ik allemaal mensen tegen die potentie in mij zagen, die in mij geloofden en mij verder wilden helpen. En met hartstochtelijke gretigheid liet ik mij naar hogere hoogtes tillen. En zo hervond ik mijzelf en werd ik de Rabarbara die ik eigenlijk stiekem altijd al was. Die iedereen al zag, behalve ikzelf. Leuk hè!
Zodra ik de boeken die ik gekocht en gekregen heb, heb gelezen zal ik ze eren in fantasievolle woorden op dit blog. Ik vermoed dat ik mij er heerlijk in ga onderdompelen en er mooie gedachteschatten in ga vinden. Net zoals ik mijzelf als stadse heb ondergedompeld in de Achterhoek en het naoberschap ontdekte. Tjonge…wat een verhaal kan de aanschaf van boeken wel niet oproepen. En dat op een gewone dinsdag in april. Een dag waarop de zon schijnt en ik zonder sokken naar buiten ging. Dit blog is een ode aan de Boekenweek, aan alle mensen achter Rabarbara. Dit blog is een ode aan jou!
Lees ook: Pleidooi voor de Achterhoek
