En inderdaad. Van normaal doen word je gek. Altijd maar op je woorden letten, niet je spontane gedachten of gevoelens uiten, heel de tijd op je qui-vive zijn. O wee als je ook maar een pas uit de maat loopt en mensen daar wat van vinden en ze je weer in een hokje plaatsen. Zelf ben ik altijd verzot geweest op mensen die buiten de lijntjes kleuren, ongegeneerd hun emoties uiten, hun eigenwijze zelf durven te zijn en lak hebben aan dat wat de wereld van ze vindt. Waarbij wel gezegd moet worden dat ze met hun rauwe randjes niet de ander mogen schaden of geweld aan mogen doen. Shockeren ok. Vraagtekens zetten prima. Gewoon af en toe even ontploffen van emotie: moet kunnen. Het zorgt voor de kers op de taart, het kuiltje jus in de stamppot.
Tegendeel bewezen
Om zelf ook zo te zijn vond ik, en vind ik soms nog steeds, altijd een stuk lastiger. Want als de mensen weten wie ik echt ben, echt ten diepste ben, dan willen ze vast niks meer met mij te maken hebben. Ik heb echter geen keuze. Als ik mijzelf teveel aanpas, voel ik mij gevangen in mijzelf en dooft de glans in mijn pretogen, klinkt er niet een net iets te harde lach en komt er in gezelschap nauwelijks een woord over mijn lippen. Hoe meer ik mijzelf ben, met mijn rare gedachtekronkels, onmogelijke huilbuien, grote behoefte aan slaap en ruimte om te kunnen doen wat ik zelf wil, hoe meer echt contact ik met mijn familie, vrienden en collega’s heb. Onmogelijk om mee samen te wonen of mee samen te werken, dat geloofde ik op een gegeven moment door de hele mallemolen die ik doorlopen had. Het tegendeel van alles is de afgelopen jaren wel duidelijk geworden en bewezen: ik heb een lieve vriend en we zijn samen al jaren gelukkig. Daarnaast is Rabarbara een succesvolle onderneming.
Floreren
We leven in een maatschappij waarin eerlijk zijn niet beloond wordt, maar bestraft. Je wordt beoordeeld op kwaliteiten waarvan we met zijn allen bedacht hebben dat ze belangrijk zijn. Denk daarbij aan minimaal veertig uur per week kunnen werken, goed kunnen leren, op je best zijn als je in een groep werkt en een huis dat spik en span is. Als je eerlijk, echt eerlijk bent, wil geen enkele werkgever je hebben. Dan slaan mensen een slaatje uit je, naaien ze je een oor aan of hacken ze je op Facebook. Terwijl ik juist floreer bij open kaart spelen, elkaar recht in de ogen kijken en elkaar duidelijk maken wat je echt aan elkaar hebt. Alleen zo kan ik groeien en bloeien. Alleen zo kan en wil ik leven. En daar ben ik niet de enige in. Het zou zo mooi zijn als we een diverse maatschappij zouden hebben waarin er geen verschil is tussen de een en de ander, maar waarbij we gezamenlijk een gelijkwaardig bijdrage kunnen en mogen leveren aan de gemeenschap.
We leven in een maatschappij waarin eerlijkheid niet beloond wordt, maar bestraft
Bergen verzetten
Als ik zelf mijn agenda kan en mag bepalen verzet ik bergen. Dan heb ik energie voor tien. Ik werk graag op tijden die ik zelf uitkies en dat is meestal niet tussen negen en vijf tussen vier muren op een kantoor. Ik zie graag dat oprechtheid en het beste met je naasten voorhebben beloond wordt. Ook door de maatschappij. En ook in klinkklare munten. Ik kan er maar niet bij dat mensen zonder hart voor de wereld en met alleen maar eurotekens in hun ogen de top bereiken en de lakens uitdelen. Mensen die met de kracht van macht hun invloed doen gelden. Zij bepalen hoe de wereld eruit ziet, zwaaien vaak de scepter en proberen met veel vertoon de maatschappij naar hun hand te zetten. Waarom wordt dat als normaal gezien terwijl zo’n houding verre van gezond, wenselijk en menselijk is? Waarom dansen menigten naar hun pijpen en kunnen zij de wereld verpesten met oorlog voeren, bomen kappen, wanbeleid en nog veel meer?
Jij bent een andere ik
Nee. Laat mij dan maar lekker gek zijn en gek doen. Laat mij dan maar lekker uit de maat lopen. Als dat wat nu als normaal en als de norm wordt gezien zoveel kan verknoeien in de maatschappij, laat mij dan maar buiten de dertien in een dozijn vallen. Daar wil ik niet bijhoren! Ondertussen ken ik genoeg mensen die ook met de regelmaat van de klok uit de maat lopen en genoeg melk in de pap te brokkelen hebben om verschil in de samenleving te maken. Ik ben heus niet de laatste der Mohicanen, maar ook niet de eerste vrouw op de maan. Straks is gek het nieuwe normaal en val ik niet meer op. Ga ik op in de massa en verander ik in de grijze muis waarvan de maatschappij wil dat ik in verander.
Wat als we allemaal onszelf kunnen en mogen zijn? Wat als we eigenlijk allemaal dezelfde dromen en verlangens hebben? Wat als jij een andere ik bent en ik een andere jij? Wat als we stoppen met normaal doen en onze maskers afzetten. Wie ben jij echt?
Lees ook: Barbara verwerkt haar levensverhaal in een sprookjesboek
6 reacties
Lieve Barbara,
Wat heerlijk, eerlijk en open geschreven. Welkom in mijn wereld.
Ik ga al jaren linksaf waar een ieder rechtsaf gaat, volg mijn hart en dat heeft me al heel ver gebracht. Ja, ik wordt niet door iedereen gevolgd, maar dat hoeft ook niet. Als we trouw blijven aan onszelf, trouw blijven aan ons hart, ja hoe zou de wereld er dan uit zien. En mooi gezegd. Ik ben een andere jij, Im Lakesh … zoals de Maya’s dat zo mooi zeggen. Dank voor het delen van je verhaal. Hartegroet uit Les Vincies in La France. Ellen
Lieve Ellen,
Wat een mooie en oprechte reactie geef je mij.
Ik vertoef graag in jouw wereld zoals je weet.
Trouw blijven aan jezelf is het belangrijkste in het leven.
Ik wist niet dat het een spreuk van de Maya’s was.
Had het ooit een keer ergens gehoord en gelezen.
Er zit dus oude wijsheid in en dat is alleen maar mooi!
Groetjes uit de Achterhoek!
Mooi geschreven Barbara! Je bent een mooi mens.
Dankjewel Maarten! Tof dat je mijn stuk gelezen hebt!
Nu ken je mij weer een stukje beter!