Ja. Waarom hebben mijn gedachten een podium nodig? Van kleins af aan uit ik de zinnen en beelden die in mijn hoofd spoken met mijn directe omgeving. Ik kan ze niet in mij houden, want dan knap ik uit elkaar. Wat erin zit moet eruit. “’You rock the world’ wil ik tegen mijzelf zeggen”, biecht ik Sarah op in een coachgesprek die verbonden is aan de opleiding ‘De kracht van schrijven in coaching’. En daarbij zie ik mijzelf als een rockster achter een microfoon op een podium staan met een juichende menigte. Met een gitaar zing ik mijn woorden de wereld in.
Podium nodig
Ik heb een podium, een publiek nodig. Als ik mij mijn lezers voorstel, trechter ik de woorden in mijn hoofd. Dan vindt er een vertaalslag plaats waardoor de complexe kluwe plotseling helder wordt. Als vanzelf ontwar ik de in elkaar klittende gedachten. Ik rafel ze uiteen tot een eenvoudig en behapbaar stuk tekst. Mijn blogs zijn mijn gitaar waarmee ik mijn podium muzikaal omlijst. Zij spreken een universele taal die voor iedereen goed te volgen is. Dat merk ik pas als ik mijn teksten weken of maanden later teruglees. Al schrijvend denk ik altijd veel tegelijk en kies ik die woorden die de essentie vangen van de boodschap die ik wil overbrengen. Daarmee vat ik mezelf samen en word ik gestroomlijnd. Daardoor groeit er in mij een stevige basis. Die kan ik mezelf bieden, maar ook jou, mijn lezer.
Ik ben meer een schrijver dan een lezer, meer een verteller dan een luisteraar. Ik heb jou nodig.
Samenvallen
Van bodemloze putten word ik gek. Ik wil een basis hebben en een basis zijn. Mijn woorden zijn een thuis voor mij en hopelijk ook voor jou. Al weet ik dat niet alles in taal te vangen is. In de ruimte tussen de woorden kan ik, net als Lucebert, wonen. Ik voel mij gezegend dat ik in ieder geval ergens op deze wereld een veilige plek heb gevonden om te rusten. Al schrijvend val ik samen met wie ik in de kern ben en verdwijnt alle ruis die mijn innerlijke rust verstoort.
Ruimte
De komende weken en maanden heb ik bewust veel vrije tijd ingepland. Ik wil het verlies van mijn vader in mijn hoofd en hart laten landen. Daar heb ik woorden, maar ook beelden voor nodig. En om die de ruimte te geven zich aan mij te tonen, moet mijn agenda niet te vol zijn. Er zijn wel wat bezigheden nodig om de gedachtenmotor op gang te houden, maar in een slakkentempo werken is voor nu voldoende.
Meer een verteller dan een luisteraar
Ik leef mijn leven verder en blijf plannen maken voor de toekomst. Maar alles is anders nu ik geen ouders meer heb. Mijn positie in het leven is veranderd. Ik moet mijzelf gaan troosten.
Dus wie weet worden mijn zingende zingen soms wat triester, dieper of gelaagder omdat ze de aaiende handen van mijn vader over mijn hoofd moeten vervangen. De taal zal mij troosten. Mijn eigen gedachten zullen mij troosten als ik ze later teruglees en echt zie en voel wat ik wil zeggen.
Ook ik weet niet altijd de verstrekkende gevolgen van dat wat ik op papier of in een blog zet. Ik weet niet wat er in jouw hoofd gebeurd als je leest wat ik uit mijn hoofd heb geperst. En misschien is dat maar goed ook. Het hebben van mijn eigen gedachten is eigenlijk genoeg voor mij.
Ik ben meer een schrijver dan een lezer, meer een verteller dan een luisteraar. Ik heb jou nodig.
Lees ook: Met Moleskine in de voetsporen van grote geesten
Lees ook: Je eigen hoofd als speeltuin (waarom je niet altijd de wereld hoeft te redden)
5 reacties
Wat een intrigerende vraag. Deze vraag speelt ook een centrale rol in andere kunsten, zoals bijvoorbeeld beeldende kunst, en zoals je zelf ook illustreert aan de hand van de rockster met de microfoon. Ik vind zelf de gedachte dat er pas sprake is van kunst op het moment dat de kunstenaar via het kunstwerk kan communiceren met de ontvanger/meemaker (als in degene die het kunstwerk ontvangt/beleeft). Je kunt nog zo’n interessant, prachtig, prikkelend, knap standbeeld of schilderij maken, zonder publiek blijft het een levenloos object. Pas in contact met het publiek, komt het tot leven. Interessant hierin is ook te kijken naar het epische theater van Bertolt Brecht. Het gaat een beetje te ver om daar in deze reactie verder op in te gaan (maar ik zou het zeker bestuderen!).
Toen ik je prachtige boek, van je overhandigd kreeg, ben ik er diezelfde dag nog in gaan lezen. En het boek raakte me, juist omdat het boek me aan het denken zette. Natuurlijk kon ik het boek lezen om meer over jou te weten te komen en met jouw leven méé te leven. Maar het leek net alsof jouw woorden, zich rechtstreeks richtten tot een bepaald gedeelte van mijn zijn, dat ook bijzonder geïnteresseerd was, wat jouw woorden te vertellen hadden.
Dit is wat mij altijd zo intrigeert aan kunsteducatie, en muziek in het bijzonder. De interactie tussen muzikant en publiek, maar ook de wetenschap dat het componeren en uitvoeren van een muziekstuk voor publiek meestal niet op hetzelfde moment plaatsvinden en daarmee dus de uitwerking van hetgeen de componist verzint, voor de componist op het moment van schrijven dus onbekend is. Maar als niemand naar de muziek van de componist luistert, heeft het creëren van dat kunstwerk dan wel zin gehad?
Ik vind het een mooi idee: ik heb, als schrijver, jou als lezer nodig. En de lezer heeft jou als schrijver nodig, want zonder woorden geen mentale voeding.
Wat een mooie, uitgebreide en goed onderbouwde reactie Marius. Ben ervan onder de indruk.
Iets wat ik nog wel wil aanstippen is dat voor mij kunst expressie van je diepste emoties
en gedachtes is en dat je niet moet maken wat je publiek wil horen. Ik denk dat als je echt
ten diepste jezelf bent, je je publiek pas echt goed kan raken.
Muziek is ook een hele mooi kunstvorm. Ik weet niet waar ik zou zijn zonder muziek!