Hans Hinkamp: “Geloof is geen 10 secondelijm dat alles snel fikst”

“Laatst was ik bij een optreden van Daniël Lohues en hoorde ik het lied ‘Elk mens die hef zich ’n kruus te dragen’ en dat lied maakte indruk, ” vertelt Hans Hinkamp, “Vooral het refrein: ‘Elk mens die hef zich ‘n kruus te dragen. Op zich bennen die kruuzen precies eben groot. ’t Verschil is: de iene hef der iene van piepschoem, en de ander die hef ‘m van lood.” Iedereen maakt weleens narigheid mee en die narigheid is nooit voor iedereen hetzelfde. Als je de kruizen van alle mensen op een grote berg zou leggen, kiezen de meeste mensen toch weer hun eigen kruis. Daar zijn ze aan gehecht en het is bekend. Een kruis of barst laat sporen na. Daar word je door gevormd. Dat wil en kan je niet loslaten.

Je kent zelf het passende gewicht aan je kruis toe en een andere dient dat te respecteren. De zwaarte is voor iedereen verschillend. Wat voor de een klein dingetje is, hakt er bij een ander erg in. Sommige mensen hebben een heel dramatisch leven, maar blijven toch positief. Dat is te bewonderen. Ik vind dat je de barsten bij een mens best mag blijven zien, net zoals bij de Japanse kunstvorm Kintsugi.”

Aandacht geven

“Er zijn mensen die zich blindstaren op de barsten in hun leven en niet meer vooruitkijken of een stip op de horizon zetten. Die laatste twee zaken zijn wel nodig voor een vervullend leven. Je moet niet blijven hangen in het verleden en het keer op keer herhalen. Soms is het moeilijk om het verleden los te laten, want het is wel degelijk aanwezig en werkt door in je huidige leven. Geloof is geen 10 secondelijm dat alles snel fikst. Om barsten te helen heb je 2 componenten lijm nodig die je met respect, aandacht en liefde aanbrengt.

Waar barsten zijn in het leven, moet er van twee kanten een toenadering komen. Beide kanten moeten de wil hebben om liefdevol vast te houden. Als iets of iemand niet mee kan komen of uit de pas loopt, raak je elkaar kwijt. Blijf aandacht geven aan dat wat je wilt helen met kleine en vriendelijke gebaren.”

Kracht

“Toen ik achttien was, maakte ik een indrukwekkende gebeurtenis mee. Ik zat in Aalten op volleybal en trainde drie keer in de week. Op Nieuwjaarsdag kreeg ik een telefoontje dat de trainer verongelukt was. Het team mocht de kist dragen. Toen ik dat hoorde brak er iets in mij. Ik stelde mijzelf allerlei vragen. Waarom gebeurt dit? Wat betekent geloof voor mij? Waar haal ik kracht vandaan? Ik had er geen woorden voor en voelde een heleboel boosheid. De gedachte dat ik de kist mocht dragen gaf mij rust. Op de middag van de begrafenis was ik bang om van mijn stokje te gaan, maar het moest gebeuren. Op het moment dat ik de kist droeg, voelde ik een enorme kracht van binnen. Door die kracht voelde ik mijzelf ook gedragen.

Ik droeg en werd gedragen. Een hele bijzondere ervaring. Spirituele ervaringen uiten zich op verschillende manieren en zijn niet anders dan vroeger. Daarvoor hoef je niet per se naar de kerk te gaan. Bij een wandeling in de natuur kan de mooie omgeving en het gekwetter van vogels al een religieus gevoel oproepen.”

Bemoediging

“Iedereen mag er zijn met zijn kruizen, barsten en zijn geluk. Je hoeft je bij ons in de kerk niet anders voor te doen dan je bent. Bij geloven hoef je niks. Het is een uitnodiging om medemenselijk te zijn en naar elkaar om te kijken. Het is een kleine moeite om op elkaar af te stappen en te vragen hoe het gaat of een welgemeend compliment te geven als je ziet dat iemand iets goeds doen. Er is bij ons voldoende ruimte voor een eigen mening, maar er zijn grenzen. Vanuit het geloof zijn er verschrikkelijke dingen gebeurd. Daar kan je eigenlijk geen respect voor hebben en dat heb ik dan ook niet.

Taal is een vervoermiddel van de geest en ik gebruik haar om mensen te brengen naar letterlijke en figuurlijke plekken die helend kunnen zijn. Hiermee probeer ik iets positiefs in de wereld te zetten of op zijn minst een glimlach teweeg te brengen. Dit alles zonder al te prekerig te zijn.”

www.hinkamp.info

Lees ook: Hoe lijm je een gebroken hart?