Ze zeggen dat je in een dagboek al je diepste geheimen kan opschrijven. Maar is dat wel zo? Ik schrijf al jaren in een dagboek, maar heb ik er eigenlijk wel wat aan? Ben ik wel echt eerlijk? Laat ik in dat schrift wat helemaal voor mij alleen is mijn ware gedachten echt zien? Om heel eerlijk te zijn: nee. Over sommige onderwerpen schaam ik mij zelfs voor mezelf. Om mij daaroverheen te zetten volgde ik een cursus dagboek schrijven. Zo leerde ik gaandeweg aan de hand van oefeningen echt eerlijk te zijn. Te onderzoeken wat ik niet op durfde te schrijven en waarom niet. Mezelf uit te dagen het toch op te schrijven en er achter proberen te komen wat de blokkade was. Iets wat ik heel moeilijk vond, want o wee…o wee…als iemand dit leest of ooit over mij te weten komt. Poe hé. Dan zou ik niet meer over straat durven. De dagboeken met geheimen die ik eindelijk mijzelf ook durfde toe te vertrouwen, heb ik verstopt op een plek waar niemand ze kan vinden. Misschien dat ik ze over een paar jaar weer ga herlezen. Misschien dat ik er dan om lachen kan. Maar ik moet je zeggen: het heeft mij echt opgelucht alles, maar dan ook alles op te schrijven wat mij bezighoudt. En dat doe ik nu ook trouw elke ochtend na een meditatie. Van het kopje koffie dat ik zo ga drinken tot de redenen van onverschrokken tranen. Het opschrijven van de gedachten daarover ordenen mijn dag en mijn bezigheden.
In mijn hemd
Als ik op dit blog schrijf, schrijf ik naar een publiek toe. Ik heb niet specifiek iemand in gedachten, denk vaak aan meerdere mensen tegelijk en houd er rekening mee dat andere mensen het lezen. Het is een bepaalde energie die ik niet kan uitleggen. De woorden krijgen zeggingskracht bij de gedachten dat iemand ze gaat lezen. Het zijn gedachten die ik met de wereld wil delen, die eruit moeten. Een beetje exhibitionistisch misschien, want ik ben altijd vrij persoonlijk en open in mijn verhalen. Soms voel ik mij ook wel naakt, maar toch ben ik dat niet. Want de dingen die in mijn dagboek staan, weet niemand. Misschien dat ik in dit blog wel in mijn ondergoed sta. Of in mijn hemd. Hihi….ja…dat vind ik wel een mooi beeld. Ik sta hier in mijn hemd in de hoop dat iemand iets herkent in mijn woorden en er troost uit put of erom moet lachen.
Deze noodzaak om mijzelf met de buitenwereld middels taal te delen heb ik altijd gehad en ik raak steeds meer de gêne voorbij. Steeds minder vind ik gek en hoe eerlijker, hoe beter. Maar om nu te zeggen dat ik echt alles opschrijf…nee dat niet. De woorden waarvan ik vermoed dat ze wat teweeg brengen komen in een soort écriture automatique via mijn handen en toetsenbord op het beeldscherm. Ik denk al typend. En na afloop heb ik een aantal gedachten die al een tijd onbewust in mij sluimeren op een rijtje gezet. Ik schrijf de blogs ook voor mezelf. Om duidelijk te krijgen waar ik sta. En daar heb ik jullie, mijn fictieve publiek, voor nodig. Dankjulliewel dus!
Persoonlijke noot
Voor de krant interview ik andere personen of doe ik verslag van een gebeurtenis of evenement in de buurt (toen die er nog waren ; ). Ik probeer altijd op een zo objectief mogelijke manier de waarheid weer te geven. Maar deze waarheid is per definitie gekleurd door mijn rode bril. Door mijn keuze uit en rangschikking van de feiten geef ik toch een stukje van mijzelf bloot. Meer over het schrijven van interviews is te te lezen in een artikel van Mariëtte Baarda in Onze Taal. Ook door de onderwerpen die ik uitkies om over te schrijven. Al zitten er natuurlijk ook opdrachten van de redactie bij die wat verder van mijn persoontje afstaan. Wat ik in de krant schrijf, moet iedereen uit het dorp kunnen lezen en begrijpen. Is het op mijn blog nog voor de mensen die interesse in mij en mijn verzinsels hebben, in de krant is alles algemener, feitelijker en afstandelijker. Al probeer ik er wel altijd een persoonlijke noot aan toe te voegen.
Ken je mij, wie ken je dan?
Samenvattend kun je stellen dat ik de en daarmee mijn wereld en mijzelf daarbij inbegrepen in verschillende geschreven gradaties probeer te vangen. De optelsom daarvan ben ik nog steeds niet helemaal. Naast de woorden komt ook nog een hele wereld voor waar ik aan deelneem die aan al die de neergepende zinnen voorbij gaat. Ik leef namelijk niet in een ivoren toren, maar doe ook mijn boodschappen in de supermarkt. Soms in een joggingbroek op crocs, soms in een jurk met laarzen. Er is een heel stuk van mij dat niet in taal te vatten is. Want woorden zijn maar een manier om de werkelijkheid te duiden. Dit blog is maar een interpretatie van wie ik ben. Ik probeer mijn gedachten en omgeving zo nauwkeurig mogelijk weer te geven, er juist de draak mee te steken of voor verwarring bij de ander te zorgen. Ik voeg fantasie toe en verfraai en verdraai alles of voeg vanuit het perspectief van een ander een zin toe. Hoe eerlijk kan je als mens zijn, als je niet eens in een dagboek de waarheid van het moment durft op te schrijven?
Wat ik wel kan stellen is dat ik door te schrijven mezelf beter heb leren en leer kennen, maar: hoe goed kennen we onszelf en elkaar eigenlijk? En dat brengt mij bij een prachtig lied van Huub Oosterhuis, gezongen door Trijntje Oosterhuis ‘Ken je mij?’. Daarin komen de prachtige zinnen voor: “Ken je mij, wie ken je dan?” “Weet jij mij beter dan ik?”. En met de veronderstelling dat jullie mij misschien beter kennen dan ik mijzelf sluit ik af. Al heb ik geen idee wat jullie in mij zien. En misschien is dat maar goed ook.
Eén reactie